4.10.2014

Why I love Her and Breaking Bad

Why do I love Her and Breaking Bad?

One Word = Chemistry

It's because all elements of these shows mix very well together, consequently showing tight/unified/class S masterpieces. They have the perfect combination of unique plot + superb acting of the whole cast + intelligent/witty dialogues + bare human emotions + appropriate and engaging scoring  + superb and exceptional visuals.

They're the kind of great shows that everything in them is just great so you couldn't really pinpoint what made them brilliant. May mga palabas kasi na masasabing maganda dahil sa superior visual effects/cinematography/editing (hal. The Avatar, Gravity, 300, Sin City, Requiem for a Dream, Pacific Rim, The Grand Budapest Hotel, Amelie), pwede rin dahil sa buwis buhay acting (hal The Fighter, Monster's Ball, Lincoln, Monster), or kakaibang story-telling tulad ng non-linear chenes ni Quentin Taratino sa Reservoir Dogs at Pulp Fiction or stunts na di mo malaman kung paano shinoot (hal Premium Rush, Fast Five) or dialogues (Before Sunrise/Sunset/Midnight, Juno, etc) or musical scoring (hal Drive,  Pitch Perfect, 500 Days of Summer) at syempre yung istorya mismo (hal Sixth Sense, The Pianist, Eternal Sunshine of the Spotless Mind, The Notebook).

Pero sa Her and Breaking Bad, sobrang maganda lahat at nagco-complement with each other kaya winner sila:

  • Her: Futuristic ang setting (lahat inuutos mo na lang sa OS tapos yung trabaho ng main character ay tagasulat or rather imbento ng mga mensahe sa mga tao) pero nagpakita ng makatotohanang istorya tungkol sa pagmamahal sa iba-ibang stages nito: pagpasok sa relasyon, kasagsagan ng kagandahan ng relasyon, awayan portions at eventually... break-up). Syempre napakita ito sa lahat ng aspeto ng pelikula - magaling na acting ng main actor (Joaquin Phoenix), creative production design (costumes, color schemes ng rooms), editing ng mga flashback at "present" na panahon, cinematography, shadowing efek-efek, dialogues na natural lang (kahit pati si Scarjo, parang totoong tao lang din talaga), kakaibang mga karakters pero alam mong nag-eexist pa rin sila sa totoong buhay (ie si ate na may nunal) at swabeng shifts ng moods mula seryoso papuntang malungkot papuntang nakakatawa (yung drawing ng echos sa kili-kili) papuntang malungkot ulit papuntang mapagpalayang tema sa tulong na rin ng pasok sa banga na soundtrack. Lahat ng elementong nabanggit, mararamdaman mo yung kalungkutan ng pelikula pero at the same time yung dulot nitong positive na pagtingin di lang sa relasyon kundi pati sa pagtupad sa iyong mga pangarap at buhay in general. 








    • Breaking Bad: Isang buwan naming pinanood ang 5 seasons ng Breaking Bad and feeling ko, during that time, kasama akong nabuhay sa mundo nila Walter White at Jesse Pinkman. Yung parang natural na lang na sabihin mo ang "Yo Mr. White!", "Magnets B*tch!*, "Don Elaurio" at "Rapido muchachos!". Tapos yung gusto mong makarinig lang ng espanyol na usapan o kaya kumain ng Mexican food. Ilang beses ba naman kaming nalungkot nung namatay yung mga characters at nung na-heartbreak si Jesse ng ilang beses, muntik ring inatake sa puso sa mga umaatikabong portions, natuwa sa mga chemistry lessons ni WW (tulad nang kung papaano ang tamang paggamit ng acid sa pagdispose ng dead body eeewww), nakitawa sa mga kalokohan nila nila skinny Pete, natuwa sa mga music videos tulad ng Heisenberg Song, Crystal Blue Persuasion at Wendy at iba pang songs, naawa ng maraming beses sa mga api at nagalit rin nang husto sa mga kontrabida. Yung nakita mo yung flawless na transformation ni Walter White mula sa goody-goody husband, father at high school teacher na naghangan lang na tustusan ang panggamot sa cancer at pambuhay sana sa pamilya niya kapag wala na siya papuntang king pin ng meth. At lahat yan ay hindi kumpleto kung hindi alien ang performance ni Bryan Cranston (WW) at Aaron Paul (Jesse). Sabi nga, dapat mamamatay na si Pinkman sa season 1 kaya lang nung nakita ng director na maganda ang chemistry ng 2 aktor, binuhay nila si Pinkman hanggang season 5. Well, actually, buong cast naman talaga ay wagi - Best Ensemble nga, talo pa ang Game of Thrones eh - sila Skylar, Walter Jr, Mike, Hank, Saul, Gomez, best villain ever na si Gus, friends ni Jesse na sabog lang, lahat sila. Bukod pa dyan, tumatak din ang isang importanteng lesson sa kin (di ko na sabihin yung background kwento - spoiler!): 
       
    • Breaking Bad pa rin: Isa rin sa paborito kong aspeto ng BB na feeling ko ay yung mga POV shots niya. Buti na lang may nagcompile ng videos (ditey) kasi ang galing talaga ng BB sa aspeto na yan. Sabi ko nga sa isa kong entry, para siyang POV shots ng Trainspotting pero on a higher level. Kung tutuusin nga, mahal ang paggawa ng isang episode ng BB dahil mabusisi ang production design at editing tapos pinag-iisipan talaga ng bongga ang script. On another note, gusto ko rin pala na wala masyadong murahan portion sa BB. Kahit yung malapit ng magpatayan and all, walang mura masyado. May mga palabas kasi na puro F word na lang yung sinasabi, di mo na naintindihan istorya wahaha! hhhhmmm... marami pa kong gusto kaya lang di matatapos ang entry na ito kung iisipin ko silang lahat wahahaha! Anyway, to sum-up (summary na naman?), naipalabas ng Breaking Bad ang kakaibang istorya ng isang normal na tao na naghangad ng mas malaki para sa sarili niya (at pamilya pa rin in the end dahil iniwan niya pa rin yung kita niya para kay Walter Jr) sa isang very engaging at creative na paraan.
    •  Side echos, feeling ko medyo related sa Reservoir Dogs yung mga "makulay" na pangalan nila. paborito ko si Mr. Pink. Pero syempre, feeling ko lang yan :P









O siya, may training na. Tama na ang kabulastugang ito ehehehe!

Bukas ulit ^_^

4.08.2014

Last Week

wala akong maisip na title... boinks!

Heniwey, gusto ko lang naman isulat na yung mga pinaggagawa at natutunan ko last week sa mga napanood, LG at pagkausap ng mga tao. Random echozeseses:

  • iLight (March 30): Nag-eenjoy pa rin naman kami magdate ni Benjie. Ayeeeee! 8th Wedding Anniv namin bukas. Anyare? Nyahaha!
  • LG, Marriage & Relationship with God: Speaking of wedding anniv, nabanggit ni Bausi sa LG nung Wednesday na relationship ng mag-asawa ay parang relationship din with God. The more you spend time together, the more you know each other and hence the more you develop and build love, trust and faith. Iniisip ko pa rin kung anong nangyari sa 'kin 10 years ago - kung paano ako naging agnostic. Paano nga ba pumasok sa kokote ko yung mga pinag-iisip ko about free will? di ko na maalala kung ano talaga yung nagtrigger. Sabi nga ni Leonard Shelby sa Memento (which I watched last week din): Memory can change the shape of a room; it can change the color of a car. And memories can be distorted. They're just an interpretation, they're not a record, and they're irrelevant if you have the facts. 
  • Free Will: So tungkol sa free will, nagbabasa pa rin ako ng mga kaechusan lalo na from Christian Apologetics para more on philosophical churva. Malapit ko na actually matapos yung Imitation of Christ. Masyado siyang pang-monghe pero may sense naman - about leaving worldly things and focusing on your spiritual journey with God by uber sincere humility, service, and communion. Anyway, napagtanto ko na may limited freedom tayo. The only thing siguro na nahihirapan ako ay yung ultimate submission kay God without any question. Honestly, I've been trying hard and if only I could remove that skeptic chip in my brain through surgery, ginawa ko na siguro. So I think, as of now, I'm still agnostic-trying-to-go-back-to-the-Christian-church bilang ang gusto ko naman talaga sa buhay ay common good.
  • Speaking of philosophical churvas and common good efek-efek: nakausap ko din si kuya noy last week. he's trying to "organize" something ditey so tumutulong kami ni benjie. for now, magbuild lang muna daw kami ng network with kahit anong orgs. Sa cultural chenes ako na-assign, which I lily-lily love. Gusto ko nga i-assist si "Ruffa Mae" sa pagrevive ng kaniyang karir bilang painter. Baka pwedeng magpaturo char. Anyway, na-touch namin ang usapin ng religion habang nag-uusap. Well, heller naman, yung profile ni kuya noy mukha naman talagang di nagsisimba (bukod sa TNL siya at ayon sa batas ng TNL ang lalaki ay hindi nagsisimba) or religious. So, di ko na maalala kung paano napunta ang usapan namin don (memory gap again) sa kung papaano siya naging methodist pero he ended up telling the story of his childhood kung paano siya naging atheist. (sabi na eh! hahaha) interesting yung family-angle ng story niya - pioneer born again sila pero bilang lahat sila sa pamilya, graduate ng Diliman, pamilya sila ng nerd at mapag-isip. so anyway, ang nagtrigger para maging atheist si kuya noy ay yung prob with his father (rip) na may pagkawalter-white ang peg - yung alam niya na malaki ang potensyal niya pero because of situations na di maiiwasan, piniling kunin ang propesyon na hindi naman talaga gusto and bound na sa pamilya. So to escape from that issue, naging alcoholic siya. kaya lang, kapag nakainom, nagiging abusive siya to the point na apektado na buong pamilya. hihiwalayan na sana ng nanay niya yung tatay kaya lang pinigilan daw ng pastor nila dahil yung daw ang "will ni God". So boom! Pagdating sa UP, naghanap siya ng group na may belief na paniniwalaan niya talaga na ayoko ng isulat ditey dahil alam niyo na... so anyway, habang kinukwento niya yung echos niya sa UP, nagdiscuss siya ng mga philophical constructs at mga theories. wow. ngayon lang ako ulit nakausap ng tao tungkol sa hardcore philosophy. wohoho! nakaka-refresh! 
  • Family: Pero kung mapapansin niyo, yung issue ni Kuya Noy ay nagmula pa rin sa family. and having watched Blood Brother & Requiem for A Dream last weekend, napagtanto ko na lahat naman tayo ay natural na naghahangad ng pamilya at mga tao na tatanggap at magmamahal sa 'tin. Sino nga ba ang gustong mag-isa? For sure kahit yung mga introvert, pag usapin ng pamilya o mga taong malapit sa kanila, lalambot pa rin ang puso nila. At feeling ko lahat tayo, to some extent, ang mga issues natin ay nagmumula sa ating pagkabata. (Sana makapag-aral pa ko ng psychology to explore this. Well, pwede naman akong magbasa any moching ika nga ni Berto)
  • PS: Gusto ko ang Blood Brother dahil bukod sa imba na cinematography, editing at score, hindi siya preachy and all. nagfocus lang talaga siya sa love, in general. Lalo na yung love na walang kapalit, na ibibigay mo sa kahit hindi mo naman talaga kaano-ano. Hindi ko na isusulat yung mga detalye ditey. Mas maganda kung mapanood niyo :) 
  • PS PS: Speaking of panonood, kailangan kong isulat yung pending entry ko about "Her" and "Breaking Bad". Bukas na siguro :D 2. Gusto ko ring magsulat tungkol sa malaking impluwensiya ng anime sa 'kin. pag may toym. 3. Gusto kong manood ng 2Cellos sa May! Pero syempre dapat unahin ang mga kiddos. Excited na kong dumating sila :)
Ayan, yung mga current na tumatakbo sa utak ko nagyon. Pasensya na sa kaguluhan. 

Chaaaar!