Mukhang ewan talaga ako kanina. Ewan ko ba! Kasi paggising ko, parang akong depressed na hindi ko malaman. Hindi ko alam kung bakit parang naiiyak ako. Tapos, ayun nga, naiyak nga ako nung nagpapaalam na labidabi ko na papasok na siya.*bleep*bleep*Hindi ko napigil yung luha ko. Tuloy-tuloy lang siyang pumatak. Para akong bata na iiwan ng magulang. Well, maiiwan naman talaga akong mag-isa pag-alis niya pero hindi naman siguro dahilan 'yon para umiyak ng ganun. Nang tinanong ako kung bakit ako umiiyak, ang sabi ko: "aalis ka na kasi e". Hindi ko talaga alam ang dahilan kung bakit ako umiyak kanina. Basta yun na lang ang nasabi ko.Buti na lang, mukhang maganda naman ang mood ni labidabs. Pinatahan muna ako bago siya umalis. At nagpatawa pa bago nakalagpas na eskinita namin. Umutot sabay aktong lilipad na parang si Superman. Wahahaha! Namimiss ko na tuloy 'yon.*bleep*bleep* (ulit ^_^)Haaayzzz... Nga pala, sa June 11, 2 years na kami. Waaah... 2 years! Akalain niyo 'yon?!? Ilang beses na rin kaming dapat naghiwalay pero eto, magkasama pa rin at madaragdagan pa, ng baby. Kahit mukhang maikling panahon lang dalawang taon, para sa amin, matagal na rin 'yon, tila dalawang dekada ng pakikibaka at walang katiyakan. Naks! Ang lalim.Haaay... excited na nga kaming makita ang baby namin.Tsaka ko na lang siguro ikwekwento ang kahindik-hindik (ahahaha) na istorya namin. Balak kong gumawa ng entry para sa aming anibersaryo. Yung tipong maiiyak ako at ang mga mambabasa. Wehehe ^_^ Echusa lang. Para lang may something special... May ganun pang nalamaman e no?!?Ciao!
Noong nakaraang linggo, hindi ko matanggap sa limang araw, lunes hanggang biyernes, microwaved Peri-Peri chicken ang ulam namin sa tanghalian dito sa opisina. har har har... Isipin niyo naman 'yon. Pinipilit ko na nga lang kumain para sa baby ko. ahuhuhuhuhu...echos! tama na ang drama! ehehe. Pero sana naman, ngayong araw na 'to, iba naman ang ulam namin.
At ngayon, makikiblog na rin ako. eheheh ^_^Isa na ito ngayon sa mga venues ko para magpalipas oras, mag-angas, mag-aliw, magtoyo, maglabas ng opinyon, magbulalas ng damdamin ("magbulalas" --> nakuha ko kay jaq), at kung anu-ano pa.
Oh well ^_^ Pano ko 'to nalaman? Paminsan kasi nang wala akong magawa e pina-check sa kin ni tonton, isang maasahang kaibigan (asus!), ang blog niya (check niyo: http://tontoronton.blogspot.com/) tsaka yung isa pang blog (http://akosiyol.blogspot.com/). Sino si yol? Hindi rin namin kilala e. ehehe. Pero pramis, kaaliw yung blog niya. Halos texts lang naman ang mga nandoon sa blog niya. Kung meron mang picture, patawa lang. Well, he's a good creative writer; I assure you that. Kaya kung gusto niyong matawa o maglibang sa gitna ng mga kaguluhan inyong nararanasan sa panahong ito, anuman ang inyong ginagawa, aba'y go, visit his site.So anong koneksyon nun sa kwento ko? ehehe. Ayun. Na-inspire din kasi akong gumawa ng blog na masaya at worthwhile basahin. Actually, I am a frustrated creative writer kasi. Yikes! sounds so coño. Lech! ehehe. Mas gamay ko ang pagsusulat sa Filipino talaga kaya eto, sinusubukan kong gumawa ng isang makabuluhang komposisyon. Echos! Basta yun na yun. Getsky?
O siya, siya, sige na. Sa susunod ulit pag may bago akong ideya. ciao!
