bigla ko lang namiss

ang mage kong weak! kasama na rin yung seg T_T

heniwey, loved Wolverine's cameo sa X-Men First Class. Ayos! Best cameo Ever! Choz! :-BD

para sa okasyon ngayong araw na ito

maglilimang taon na ang anak ko pero kung susumahin, siguro wala pa sa tatlong taon ko lang talaga siya nakasama at naalagaan bilang ina. nasa ibang bansa kasi ako para kumita ng mas “disenteng” halaga para sa aming pamilya. maikling panahon lang yon kung tutuusin at sa totoo lang, hanggang ngayon, palagay ko, di ko nararamdaman/nararanasan ng buong-buo kung paano maging ina - yung mag-alala ng anak (lalo na kapag may sakit), magturo ng assignments, magkulay, magbasa, magsulat, magluto, at iba pa. kaya naman sa araw na ito, may pag-aalinlangan ako sa pagsali sa sarili ko sa pagbating “Happy Mother’s Day”.

hhhhaaayyyzzz…

di bale, babawi rin naman ako, pramis. malapit na ring matapos sa pag-aaral yung tatay niya at babalik na rin ako, dapat, para gampanan yung tungkuling dapat ginagawa ko simula pa noong ika-31 ng Agosto taong 2006. kailangan yan dahil naniniwala ako na malaking bahagi ng pagkatao natin ay mula sa pagpapalaki ng ating mga magulang. ayokong mamiss pa ‘yong pagkakataon/obligasyon na yon sa aking junakis.

*side comment*

maiba ako. batid ko ang napakahalagang papel ng mga ina sa lipunang Pilipino (at sa buong mundo). pero bakit kaya ang mga sikat na mura sa anumang wika (yata) ay may kinalaman sa “ina/mother”? guilty rin naman ako sa ilang pagkakataon sa pagbanggit sa naturang mura pero, kung pakalilimiin, kailangan bang tumawag tayo ng “putang” ina sa tuwing galit at bad trip tayo? unfair naman yata yon. mahirap maging ina.

*balik sa topic*

heniwey, bilang biktima ng diaspora, marami-raming tapang, pasensiya at balde-baldeng sipag ang kinailangan ko para lumipad ditong mag-isa, magtrabaho at maging malayo sa pamilya para sa mabuting layunin. kaya sige na nga, pagbibigyan ko na rin ang sarili ko…

maligayang araw ng ina sa ‘kin, sa mga kapatid ko, sa mga kaibigan, mga kakilala kong nanay at sa mga ina ninyong lahat.

bow.

the big, big

bang!

bang!

bang!


kainis, maghapon kong LSS. amf!

waley

Q: Paano 'pag wala na ako?

A: Eh di wala ka na! Ano pa bang ine-expect mo eh wala ka na nga? Alangan namang meron pa eh wala na nga! wala! wala! wala! Tseeeeehhhh!!!

^_^Y

muni-muni...

"Hindi ako naniniwalang kailangan ng tao mangarap dahil gusto n’ya ng pera, o gusto n’yang sumikat, o gusto n’ya ng impluwensya. Side effects na lang ang mga ‘to, sa tingin ko. Nangangarap ang tao dahil binigyan s’ya ng Diyos ng kakayanang mangarap at tumupad nito. Tungkulin n’yang pagbutihin ang pagkatao n’ya at mag-ambag ng tulong sa mundo. At wala na s’yang iba pang magagawang mas malaking kasalanan sa sarili bukod sa talikuran ang tungkuling yon… "

"Mangarap ka at abutin mo. Wag mong sisihin ang sira mong pamilya, palpak mong syota, pilay mong tuta, o mga lumilipad na ipis. Kung may pagkukulang sa'yo mga magulang mo, pwede kang manisa at maging rebelde. Tumigil ka sa pag-aaral, mag-asawa ka, mag-drugs ka, magpakulay ka ng buhok sa kili-kili. Sa bandang huli, ikaw din ang biktima. Rebeldeng walang napatunayan at bait sa sarili."

Bob Ong, Stainless Longganisa

Naalala ko ang mga quotes na iyan ni pareng Bob (yes, close kami?) bilang napapagod na ko sa konsepto ng pagtratrabaho at pagkita ng pera. Ganito na nga lang ba ang buhay? Ang araw-araw ay tungkol na lang ba sa pagkita ng pera? Paulit-ulit na eksena sa opisina, trabaho, konsumisyon at kung anu-ano pa para lang makuha ang buwanang sweldo. Parang nakakasuka na at napag-isip ako... Eh ano na nga bang pangarap ko? Wala sa listahan ko, noong bata ako, ang maging alipin ng mga malalaking korporasyon. malayo 'yan noon sa pangarap ko. nag-aral ba ko sa marangal na unibersidad para lang maging sunod-sunuran sa mga kliyenteng walang konsiderasyon?

syempre hinde!

XD

pero, ano ba pangarap ko?

ilang linggo din siguro ko nag-isip. parang nakalimutan ko na kase kung ano nga bang gusto kong gawin sa buhay dala nang mga sitwasyong di inaasahan. nakonsumo na ko ng pagkita ng pera. pero kung lahat na lang ay tungkol sa pera, di na yata buhay ang tawag don.

pordat, matapos ko lang talaga yung bagay na dapat kong tapusin, babalik ako ng Pilipinas dahil isa lang naman gustong gawin - maging makabuluhan na mamamayan. Gusto kong maging guro at manunulat. Nais ko ring ibahagi ang aking talento sa musika. at syempre, maging mabuting ina at kapamilya :-)

target ko, sa 2015, dapat ma-achieve ko na ang mga ganitong kyeme ko sa buhay.

sa ngayon, ipon-ipon muna. ipon-ipon-ipon-ipon-ipon-ipon-ipon-ipon...

may kaniya-kaniyang panahon naman ang mga bagay-bagay. basta, pangako ko sa sarili ko, tutuparin ko yang mga pangarap ko.

taga ko yan... sa blog ko :-D

Tugunks!

Nagsusulat ako dito sa kwarto habang patay ang ilaw. Natural, madilim. Naalala ko, nakaharap nga pala ako sa salamin. Bigla kong tinignan ang sarili ko.

Natakot ako nang makita ko ang repleksyon ng mga mata ko habang bakas ang ngiti.

Toinks!

Toinks!

Toinks!

Tapos, dali-dali kong binuksan ang aking lampara at tinawanan ang sarili sa katimangang ito.

mwahahahahahahahaha!

Parang gago lang.

Back to my regular adiktus programming ;-)

V.T.S.

Malapit ko nang matapos ang panonood ko ng Trigun - isa marahil sa pinakamalalim at makabuluhang anime sa sangkalupaan. Pero bago ko tuluyang wakasan ang nalalabi pang anim na episodes, gusto ko munang magpasalamat sayo, Vash The Stampede, dahil kahit alam kong cartoon character ka lang (oo, matino pa rin ako kahit papaano bilang alam kong cartoon character lang siya XD), tinuturuan mo ako kung paanong dapat kong mahalin ang sarili at buhay ko. Kaya naman, kahit alam kong napakadali lang gawin yung "pakikipagsapalaran sa Sagada" sa bukas kong bintana dito sa ika-labing dalawang palapag ng aming block, inonood ko na lang ng Trigun ang lahat ng mga kung anu-anong sh*t ko sa buhay.

Ito ay dahil sa sabi mo nga...

"After all, the world is made of LOVE and PEACE! LOVE and PEACE! LOVE and Peace!"

Mabuhay ka, Vash The Stampede! ^_^Y

hhhaaaayyy

nakita ko noong nakaraang buwan na pinost ng isang FB friend ang blog ni Vincent Jan Cruz Rubio. Isa siya sa mga paborito kong manunulat sa Philippine Collegian kaya minabuti kong basahin ang blog niya. habang bina-browse ko ito kanina, napansin kong 2006 pa yung last entry. pordat, sinearch ko sa google baka may iba pa siyang blog o kung anumang related websites. gusto ko kasi sanang basahin muli yung entri niya sa literary portfolio ng Kule na Trip - Ang Aking Kagila-gilalas na Pakikipagsapalaran sa Bundok ng Sagada. Tindi ng recall ko doon dahil sa galing ng istilo niya sa panulat at plot ng istorya. Tungkol sa isang binatang maraming problema sa buhay kaya gusto nang magpakamatay sa pamamagitan ng pagtalon sa bundok ng Sagada ngunit sa bandang huli ay pipiliin na lang na magbaril. Subalit pagkatapos kong i-click ang "Search" button sa Google ay tumambad sa akin ang balitang brutal siyang pinaslang noong 2009. Sobrang nakakagulat at nakakalungkot na katapusan para sa isang taong may mabuting hangad para sa lipunang Pilipino at di matatawarang galing sa pagsulat. Bakit nga ba yung mga taong ganoon pa yung nawawala agad sa mundong ito?

nakakalungkot lang.

pero kung nasan ka man ngayon idol, sabi nga ng mga kaibigan mo, mukhang masaya ka naman. Isang pagpupugay para sa iyo at sa lahat ng kontribusyon at inspirasyong iniwan mo sa amin. Mananatili kang alamat sa aming puso, utak at kaluluwa.

ito ang kaniyang blog --> http://brownsiopao.blogspot.com/

Responsibilidad atpb

ang sulat kong ito ay bilang sagot sa "makabagbag" damdaming "di-umanong" pamamaalam ni Willie Revillame sa kaniyang palabas sa TV 5 at sa anggulo ng sa bandang huli, responsibilidad pa rin ng mga magulang ang pangalagaan ang interes ng kanilang mga anak at hubugin sila upang maging mabuting tao.

Noong nakaraang Biyernes, ika-8 ng Abril inilabas ni Willie ang kaniyang sagot sa mga bumabatikos sa kaniya at nanawagan na isara ang kaniyang palabas at wag na muling bumalik sa telebisyon. "magaling" siya sa dalawang punto. una, inungkat niya lahat ng isyu mula pa sa Wowowee at pinalabas kung paano niya, yes, siya lang mag-isa at kaniyang bulsa, hinarap lahat ng mga yon para sa kaniyang 'di umanong layunin na tulungan ang mga mahihirap. pangalawa, sa bandang huli ng kaniyang talumpati, sinabi niyang babalik siya sa kaniyang palabas at isasakripisyo niya ang kaniyang sweldo para lang makatulong sa mahihirap - take note, kahit pa ito'y malugi dala nang walang suportang mga patalastas.

bakit ko sinabing magaling? dahil napapogi na naman niya ang kaniyang imahe sa kaniyang target audience - ang masa. at paano ba sumikat at kumita si Willie? dahil sa masa. paano? mas maraming manonood - masa - mas maraming ads sa palabas at sa bandang huli, maraming PERA para kay Willie. ito ang dahilan kung bakit ganun na lang ang kaniyang pagkapit/pagsuyo sa mga ito. paano niya ginawa 'yon? simple lang - sa pamamagitan ng "ang show ko ang pag-asa ng mahihirap para umunlad at ako, ako lang ang instrumento niyo para maabot ito". natural, ang mahirap, sabi nga sa kasabihan, kahit sa patalim ay kakapit para mabuhay lang. kahit pa umiyak sa telebisyon at ilahad ang lahat ng hirap hanggang sa ayaw na niyang magsalita ay pipilitin pang ilahad kung ano yung paghihirap na dinadanas niya para maraming maawa at may mga TFC subscribers na magbigay ng pera. Noong nakaraan lang, sukdulang magsayaw ang bata ng macho dance habang umiiyak at sa bandang huli, kokomento pa siya, "ang hirap nga naman ng buhay ngayon, pati pagsayaw ng ganiyan ng bata eh gagawin na para kumita ng pera". sinasabi nilang natakot lang kay Bonel yung bata kaya umiyak. regardless kung anuman ang dahilan ng pag-iyak ng bata, the fact na umiiyak na siya, di pa ba 'yon sapat na dahilan para patigilan siya? bakit 'di siya pinatigil? dahil may mga natutuwang manonood sa palabas niya. kahit ano na lang ano? basta "masaya" ang manonood mo? kahit pa kumain ng bubog o gawing tanga ang sarili sa harap ng telebisyon, basta maraming natutuwa, ok lang ano?

ok lang yan syempre kay Willie dahil alam niyang"human interest" ang lahat ng iyan - ang drama at pagiging tanga sa harap ng maraming tao ay makapupukaw sa maraming manonood. bagay na siya ring nangyayari kahit pa sa mga balita sa telebisyon - pakita mo yung kamag-anak ng hostage taker na pinapanood sa telebisyon yung kapatid nila habang binabaril. pakita mo na malungkot sila para maraming manood. ganyan. ganyan ang nakakalungkot na nangyayari sa telebisyon para lang kumita. syempre iba-ibang level yan, at si Willie ay sadyang na-master na ang ganiyang pagmanipula sa damdamin ng mga mahihirap. sabi nga, dun ka aatake sa kahinaan ng kalaban mo. alam niyang pera ang kailangan ng mahihirap, "halika kayo rito at bibigyan ko kayo ng pera at pag-asa." alam na alam niya yan dahil muli, nag-komento pa siya na "ang hirap nga naman ng buhay ngayon, pati pagsayaw ng ganiyan ng bata eh gagawin na para kumita ng pera".

ang kalakaran sa telebisyon - labanan ng ratings para sa kita ang dahilan kung bakit kailanman, di maaaring mangyari ang sinasabi niyang, babalik siya sa telebisyon at isasakripisyo ang sweldo para lang makatulong sa mahihirap. pwede ba, willie, sa tingin mo ba may sira-ulong owner ng TV station ang magpapatakbo ng palabas para lang mamigay ng pera sa mahihirap? lokohan na ito to the highest level eh. e di magtayo ka na lang ng charitable institution o kaya gumawa ka na lang ng livelihood program para di lang "asa" sayo ang mahihirap? pero syempre di mo gagawin yan. pano na yung mga mansyon mo? yung mga magagara mong sasakyan? yung condo mo? at kung anu-ano pang mga luho mo? kaya di ako maniwala sayong gusto mo lang tumulong sa mahihirap eh. kung taos talaga yan sa puso mo, mamumuhay ka ng simple at ibabahagi mo sa mga kanila ng walang kapalit yung mga biyayang natatanggap mo. nangyayari ba yan? HINDEEE. tapos sasabihin mo si Villar sinuportahan mo dahil nakita mo na bukal sa puso niya ang pagtulong sa kapwa. hello??? gusto niyang tumulong kaya nagsayang siya ng bilyong piso sa kampanya niya? ilang libong Pilipino na sana ang nabigyan ng pagkakabuhayan sa halagang iyon? gusto niyang tumulong sa mahihirap kaya niya ipinalihis yung C-5 para dumaan sa mga subdivisions niya? pwede ba?

sinabi mo rin sa talumpati mo, na bakit di na lang ibang isyu ang atupagin ng mga tao at mga sangay sa gobyerno imbes na dikdikin ka? di mo kasi alam kung anong negatibong epekto "mo", yes "mo" at ang iyong existence sa mundo sa kultura ng masang Pilipino - maling pag-asa. aasa na lang ako sa game show tutal naman uunlad ang buhay ko dyan. "ay di bale ng di ako magtrabaho o mag-aral, pag nanalo naman ako sa show ni Willie, giginhawa na ang buhay ko." ganyan. yan nga ang dahilan kung bakit maraming namatay sa Ultra noon eh. na kay willie ang pag-asa ko kaya pipila ko ng ilang araw, para makapasok sa anniversary show niya. na kay willie ang pag-asa ko kaya kung kakaunti lang ang makakapasok sa Ultra, aapakan ko kung sinuman makapasok lang sa loob ng Ultra at makalaro at makakuha ng ano? lima, sampung libo? saan ka naman dadalhin non, Willie?

ito na naman ang nagdadala sa pangalawa kong punto - responsibilidad. nagkomento ako sa youtube video ng speech ni Willie at may napansin akong intersanteng punto ng isang youtube member tungkol sa macho dancing na naganap. sabi nung isa doon, at the end of the day, responsibilidad pa rin ng magulang ang kaniyang anak sa kaniyang mga akto. ang magulang ang maghuhubog dapat sa kaniya. wag isisi sa iisang tao - sa kaso ito, kay Willie - lang kung anuman ang nangyari sa show na iyon.

sang-ayon naman ako, na sa bandang huli, ang magulang pa rin ang accountable sa mga akto ng kaniyang anak. sila ang nagpasayaw kay Jan-Jan sa palabas ni Willie. bahagi sila ng problema. pero para sa akin, di sapat na dahilan iyon para magkibit balikat na lang sa mga maling nakikita ko sa lipunan ko dahil lang sa "yung mga magulang pa rin naman niya 'yun eh". eh di magkaniya-kaniya na lang tayo kung magkagayon at hintayin na lang natin na may mga makitil ulit na buhay sa stampede o kung anuman sa pagsunod sa palabas ni willie at mapasama sa kultura ng "maling pag-asa"?

para sa akin, nasa mahusay na pampublikong edukasyon ang pag-asa ng Pilipinas. Kung bibigyan mo ng de kalidad at abot kayang edukasyon ang mga mamamayan mo, matuturuan mo sila sa larangan ng akademya at kung paano magkaroon ng pangarap, tumayo sa sariling paa at magpahalaga sa marangal na source ng pagkakakitaan. importante yung huli dahil sa pamamagitan noon ay mapupuksa ang kultura ng korupsyon na literal na pumapatay sa mga mahihirap sa Pilipinas.

hayyyy... ang haba na ng magulo at di pulido kong chorva. pero what do you expect sa isang bogsa na manunulat tulad ko kundi kachorvahan XD

bilang panghuling banat, ito ang isa sa mga dabest na kyeme ni pareng Bob Ong:

“Mag-aral maigi. Kung titigil ka sa pag-aaral, manghihinayang ka pagtanda mo dahil hindi mo naranasan ang kakaibang ligayang dulot ng mga araw na walang pasok o suspendido ang klase o absent ang teacher. (Haaay, sarap!).”

o diveyn!?! makatulog na nga. marami na namang pagtutuos na magaganap bukas.

bow.

veintisiete

waley lang. summary ng uwi ko this march:

zyric-benjie-tanya markova-SM North-peach mango pie-palabok-pandesal ni aling nena-operation hatid si zyric sa claret-alkohol-tamang tama lang-hayden kho?-sbarro-YES mag-sarah-reyver-christine chizmax-maskom-mam jo-mam jane-bonsai garden-sunken garden-acad oval-Church of Holy Sacrifice-Tuesday Vargas-San Mig Light-Chablis-Iced Tea-Sa Guijo-BBQ-Trinoma-Twilight Saga-Kremil S-Advil-benjie-zyric ulit.

mission accomplished naman kahit papaaano ^_^

heniwey, gusto ko lang ilista mga aim kong chorvahin bago mag-28:

• night safari
• universal's
• songs of the sea with Zyric Kun at benjtot
• mag-aral at matuto sa camera
• magkaroon, mag-aral at matuto sa gitara
• mapaayos ang bahay sa bulacan
• matapos ang twilight saga
• matapos ang sigma series ni james rollins
• makapagdrowing ng at least 20 na maayos na pieces
• magpaliit ng tyan
• magpakahealthy (woot)
• makita si zyric mag-ring bearer
• makapagbeach sa holy week - Palawan man lang sana
• makapanood ng concert sa jingapore - sarah bareilles?
• mapanood ang lion king play
• matapos ang Trigun series (26 episodes lang ano veh?)
• makapanood ng marami pang Conan episodes
• buhayin ang blog na itey
• mapanood ang last movie ng harry potpot, kung fu panda 2, rango, cars 2, punch suckers and all that jazz

ok na muna siguro yang mga yan. fanet naman pag masyadong marami :D

zsazsa padilla. let's all be happy ^_^

konsensya

Dory: Are you my conscience?

Safeguard: Ako nawa.

Me to Safeguard: IKAW NA!!!

cheka.

bow.

kaboom

paumanhin sa awit ni Bruno Mars.

pahingeng granada.

kaboom.

bow.

Variations on the Word Love

Para sa okasyon ngayong araw na ito.

This is a word we use to plug
holes with. It's the right size for those warm
blanks in speech, for those red heart-
shaped vacancies on the page that look nothing
like real hearts. Add lace
and you can sell
it. We insert it also in the one empty
space on the printed form
that comes with no instructions. There are whole
magazines with not much in them
but the word love, you can
rub it all over your body and you
can cook with it too. How do we know
it isn't what goes on at the cool
debaucheries of slugs under damp
pieces of cardboard? As for the weed-
seedlings nosing their tough snouts up
among the lettuces, they shout it.
Love! Love! sing the soldiers, raising
their glittering knives in salute.

Then there's the two
of us. This word
is far too short for us, it has only
four letters, too sparse
to fill those deep bare
vacuums between the stars
that press on us with their deafness.
It's not love we don't wish
to fall into, but that fear.
this word is not enough but it will
have to do. It's a single
vowel in this metallic
silence, a mouth that says
O again and again in wonder
and pain, a breath, a finger
grip on a cliffside. You can
hold on or let go.

by Margaret Atwood

bow

I fail to understand some things, some times, too.

Sa Tagalog, tao lang ako 'teh, sumasakit din ang bangs tulad mo.

sulat lang

Nais ko sanang isulat ngayon ang lahat ng aking mga saloobin, pakiramdam at pagtingin sa kung anu-anong mga bagay sa aking buhay at paligid tulad ng tungkol sa pagkamiss ko sa aking pamilya, sa mga gusto kong gawin namin at sa mga lugar na gusto kong aming mapasyalan (esp sa Japan para makita ni Zyric yung mga malulufet na tren na pinapanood nya sa youtube), mga chorvang gusto kong gawin tulad ng pagsakay sa GMAX Reverse Bungee at panonood ng gig ng Tanya Markova dahil kahit pa gaano kaharsh ang mga lyrics ng mga awitin nila, bet ko ang "sining" na taglay ng kanilang musika. Gusto kong ilarawan kung gaano ko kagustong kumanta o tumugtog kahit di naman kagalingan at kung paanong gustong-gusto ko ang ASAP Rocks pwera lang kay Reyver dahil napakachismoso at feelingero 'nya. Nais kong ilista ang mga pelikulang gusto ko pang panoorin tulad ng Kung Fu Panda 2 at last Harry Potpot movie at kung alin-alin na ang aking mga napanood na, kasama ng mga komento ko sa mga ito tulad ng kung gaanong gustong-gusto namin ni ayeeh si Ludo este, ang Rabbit Without Ears 2 kaya naman 'di kami makapaghintay makuha yung CD ng part 1 at isulat kung gaano karaming chorva ang ginawa ni Jake at Anne sa Chorva & Other Drugs. Maganda rin sanang ilarawan ang pagka-amaze ko kay Arnel Pineda as a person at sa mga 100%/50%/25%/5%/1% na mga pinoy (ie, Enrique I, Bruno Mars, Charice, etc) na kilala sa buong World sa kanilang mga katangi-tanging talento. Sa kabilang banda, gusto ko ring isambulat kung paanong ako'y buset na buset kakurakutan ng mga pulitiko sa Pilipinas at kay Kris Aquino bilang sinisira nya ang peace & order sa Pilipinas, tsk, tsk.

Ang dami pa sanang ibang mga paksa ang umiikot sa utak ko ngayon na madalas namumuo sa aking isipan habang naglalakad o di kaya'y nasa byahe. Subalit sa kabila ng lahat ng kagustuhan kong ito, may nag-iisang pwersang pumipigil sa akin para magsulat. Dahil kung paano ilarawan ng mga taong malapit sa 'kin ang sabog-sabog kong utak na kasing gulo ng buhol-buhol na trapiko sa Maynila tuwing Lunes hanggang Byernas ng umaga, ganoon din katindi ang tama ng mantra ni George Coladilla The Great sa aking ulirat. Isang salita lang:

Nakakatamad.

Bow.

digs no more

dati kong hinangaan ang blog na TNL dahil sa malaking potensyal nitong ipromote ang satire na diskurso tungkol sa machismo shit kyeme. naalala ko dati, maya't maya kong inabangan ang kanilang mga entry noong nagsisimula pa ang blog. nagbigay ito ng sampung pamantayan patungkol sa kung sino ang papasa sa titulong "tunay na lalake". nakakaaliw kung paano nila nilalaro ang mga pamantayang ito bilang pagtuligsa sa mga nakakainis na chorva ng "tipikal" na lalake. nang lumaon ay nadagdagan ito nang nadagdagan tulad ng "trabaho lang, walang personalan" rule at kung anu-ano pang shit. di ko na rin nasundan dahil sa kabusy-han sa trabaho at nawala na rin ako sa dami ng bagong rules.

kaninang hapon lang, nasabi sa kin ng isang kaibigan na ang dati naming propesor ang ginagawang tampulan ng katatawan sa nasabing blog kaya binisita ko ulit ito. laking pagtataka ko dahil sa aking pagkakaalam, ang mga manunulat sa blog ay mga dating aktibista na galing sa parehas na unibersidad na aking pinag-aralan. malamang-lamang ay magkakakilala sila. tama naman, magkakakilala nga sila ayon sa blog ng aming dating propesor. ang di ko magets hanggang ngayon eh kung saan galing ang kanilang kyeme na si prop ay vaklush. malamang dahil sa pagbatikos nito sa TNL? pero napakababaw na dahilan non para bastusin, oo yung terminong yon ang nararapat sa ginagawa nila, ang dati naming propesor na sobra kong ginagalang.

sa pagdiskubre sa personal nilang atake kay prop, napagtanto ko rin na wala na halos saysay ang kanilang mga entries sa kasalukuyan. ok, meron pa ring mga "ok-ok" na papasa bilang satire pero halos naging blog na lang sya ng mga porn videos at photos. higit sa lahat, imbes na maging satire sya na tumutuligsa sa seksismo, tila lalo pa nitong iprinopromote ito. talamak ang pambabastos sa mga kababaihan at sa iba pang kasarian. di na nakakatuwa. bastusan na talaga. nakakalungkot malaman ito lalo na dahil dati kong tiningala ang blog at nagtiwala ako sa mga manunulat nito. kaso ayun nga... haaayyysss... sayang lang.

ang pagtingin ko ngayon sa TNL blog, wasak na wasak, sa literal na paraan.

tsk, tsk...

flowers lang...

wadapak naman nga talaga kasi...

mwahahahahahahahahahahahhahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahhaha


bow.

nuninuni

*sabog-sabog na utak*

lakas kong kumain lately. lakas din antukin. nagtataka pa ko na tumataba ako?

more than 14 hours-a-day-work sucks. dali ko ng mapagod o sadyang nakaka-stress lang mga kausap ko? signs of aging?

subalit kailangan ng magtigil sa mga kalokohan at pang-aabuso sa katawan sapagkat sa panahon ngayon, bawal magkasakit! (di ako shareholder ng clusivol)

dami kong pimples. sobrang nakakainis na. dami pang pimple-scars. gggrrrrr... ano ba kayo??? tantanan nyo na ko please!!!

ang haba na ng hair ko, literally at figuratively. what to do? what to do? what to do when there's really nothing to do. haha!

i want peace of mind. bakit ba napaka-aktib mo lang brain? pakain kita sa zombie eh!

bakit ba kasi consitent na inconsistent ako? kalorkey. kakapagod. amf.

bakit naman din kasi ang dami kong tanong? adik pala ako e no?

segue --> pag naririnig ko ang salitang "why", lagi kong naalala ang linya ni Agent Smith sa The Matrix Revolutions. bakit ba? di ko rin alam:

Why, Mr. Anderson? Why do you do it? Why get up? Why keep fighting? Do you believe you're fighting for something? For more than your survival? Can you tell me what it is? Do you even know? Is it freedom? Or truth? Perhaps peace? Could it be for love? Illusions, Mr. Anderson. Vagaries of perception. The temporary constructs of a feeble human intellect trying desperately to justify an existence that is without meaning or purpose. And all of them as artificial as the Matrix itself. Although, only a human mind could invent something as insipid as love. You must be able to see it, Mr. Anderson. You must know it by now. You can't win. It's pointless to keep fighting. Why, Mr. Anderson, Why? Why do you persist?

daming tanong. simple lang naman sagot ni Neo -->

because i choose too

ano ba kasing problema ko ngayon? bat di pa ko matulog? why? why? why?

gulo ko.

migraine.

bow.

randomness 101

some random chorva:
- kakapost ko lang kanina pero ayun, mahal ko ang ulan at kung anumang mga may kinalaman sa tubig
- ako ay agnostic
- gusto ko ang pula bilang kulay ng sneakers, wallet at payong
- gusto ko ang pakiramdam ng maong na ilang beses nang naisuot pero di pa nalalabhan.
- sobrang paborito ko ang eraserheads pero never ko silang napanood gu-mig. as in, kahit yung reunion 1/2 concerts. wichikels! @@
- gusto kong magsulat pero mga kalokohan lang
- parang gusto kong maging teacher pero di ko sure if I'm capable to be one
- gusto kong maging dubber
- nagpapasalamat ako sa mga magulang ko dahil hinayaan nila akong maglaro sa kalsada para maranasan ang kaligayang dulot ng paglalaro ng piko, chinese garter, syato, langit-lupa, tagu-taguan, ten-twenty, foot ball, mataya-taya, teks, pog, agawan base, (ano ba yung pinapalsik mo yung rubber band?) at kung anek anek pa.
- dati akong "aktibista"
- di ako morning person
- paborito ko ang mga shades ng asul at berde
- masaya lang minsan magpuyat sa mga walang kawawaang bagay
- masayang mainlab (sabi nga kay sarap ng may minamahal)
- gusto ko ang kahit anong bagay na related sa Japan. siguro dahil sila ang pinakaprogresibong bansa sa Asya at sadyang defined ang kanilang kultura. lab na lab ko ang anime. gusto kong naririnig ang Japanese na lenggwahe. basta,gusto ko ang Japanese chorva!
- di ako naniniwala sa chorva ni ratatouille na "anyone can cook". ang pagluluto ay talento lang din. may formula pero iba ang finish product kung sadyang talentado ka sa larangan na yon.
- gusto kong vumideoke
- laking saya ko na kapag nakakanta o nakatugtog ako sa isang gig other than company event
- paborito kong lab movie ang eternal sunshine of the spotless mind
- keso ako kung keso
- ako ay trying hard na artsy fartsy
- masaya ang rugged na porma. kahit siguro tumanda na ko yung pa rin ang pipiliin ko
- sadyang mahal ko ang musika. noong bata ako, tagal ko ring naging member ng lyre and drum band. kaligayan ko non ang pagtugtog, pagsunod sa rhythm.
- gusto ko ulit matutong tumugtog ng piano
- gusto kong gumaling sa gitara
- sadyang di ako fan ng mamahaling brands
- gusto ko ng lumiit tyan ko
- namimiss ko na ang dekaron sea at mga kaibigan ko 'don
- gusto ko camera na may malufet na lente pero naknakan naman ng mahal
- gusto ko rin ang dumadagundong na speakers. yung nakakabasag ng eardrums hanggang sa dumugo na yung tenga =))
- gusto ko si johnny depp at ely buendia
- pinaka-hate kong parte ng katawan ang mga binti ko bilang ang lalaki lang nila
- masayang mag-ice cream at chocolate
- mabuhay ang himig ng dekada nobenta at mga Tagalized Cartoons noong erang ito (ceddie, sailormoon, ghostfighter, atbp)
- mas nasiyahan ako sa high school
- miss ko na magsulat ng nutri at math jingles
- komportable ang buhay sa singapore dahil convenient lang lahat. mamamatay ka lang sa kaburyungan kapag wala kang internet.
- pag-iinternet at kuryente lang ang bisyo ko
- miss ko na si zyric. sana yung mga di ko nagagawa ngayon, magawa nya in the future. nawa'y maging mabuti at talentado syang tao.
- mahal ko ang unibersidad ng pilipinas. naiinis ako sa mga isko/iska na walang pagmamahal sa bayang nagpaaral sa kanila ng kolehiyo. yung mga tipong ipagpapalit ang Pinas passport nila kapalit ng convenient na pagtravel sa ibang bansa. HELLO???
-mahal ko ang Pilipinas. kahit na gaano ka-corrupt ang gobyerno at kahit gaanong nakakasuka ang sistema nito, marami pa ring dahilan para ipagmalaki ko ang bansa ko at mga kapwa ko
- boring ang mundo kapag wala ang Pilipinas sa mapa nito. sige, imagine nyo.
- naniniwala akong may pag-asa pa ang Pilipinas kapag bawat Pilipino mag-iisip ng ganito --> "ako ang simula ng pagbabago"
- ang edukasyon ay karapatan, hindi pribilehiyo. pag-aralin mo ang mamamayan mo at tiyak na uunlad ito. tigilan ang komersyalisasyon ng edukasyon.
- laging may rason para maging masaya. sabi nga, always look at the bright side of the story. kahit pa dot lang ito.
- parang gusto kong bumalik sa TV work
- pangarap kong makapunta sa paris at rome
- di ko masyadong bet ang mga outer space adventure
- wala akong talent sa sports
- never pa kong nakapunta sa mang jimmy's kung saan bottomless ang rice
- masaya lang mahiga habang nagsousoundtrip. yung tipong wala kang iisiping iba, makikinig ka lang sa kanta at musika.
- masayang manood ng pelikula sa sine
- gusto ko ang keso
- walang sinabi ang Ovaltine sa Milo
- di ako mahilig sa kape. di ko lang talaga sya trip lalo na't di kaya ng sikmura ko ang asido nito. wirdo non kasi 2 cans ng Coke sa isang araw, di pa sumusumpong hyper-acidity ko. kalahating tasa lang ng kape, ayan na sya @@
- di ako fan ng gatas
- betty mae ko ang Ceres Whispers of Summer
- sadyang makulit ako sa chat
- sadyang masaya lang chumika
- haller sa mundo ng cyber-stalking. salamat sa fezbuk!
- wala na ko maisip ngayon. o tinatamad na ko magsulat?

bow.