wala lang... galing 'to sa friendster blog ko (http://potchipotch.blogs.friendster.com). entry ko noong March 2, 2007. Naisipan ko lang na ilagay rin dito.
paminsan-minsan, kailangan nating magkamali para matuto.
pero paano kung hindi ka na natututo?
paano nga ba?
sa totoo lang hindi ko rin alam. magulo rin talaga ang utak ko ngayon. pero di ba? tama naman, kailangan nating magkamali minsan para matuto.
yun lang.
bow.
7.17.2007
Parang Magic
Nagtratrabaho ako limang araw sa isang linggo. Sa loob ng isang araw, tatlo hanggang apat na oras akong nasa biyahe, siyam sa opisina, tatlong oras sa krus na ligas para magturo (ibang isyu pa ito). Kung gayon, ilang oras na lang ang ilalagi ko sa bahay kasama ang pagtulog, pag-aayos sa sarili at higit sa lahat, pag-aalaga sa kakulitang anak.
Alam kong hindi sapat ang oras ko para kay Zyric. Sabado't Linggo ko lang siya matagal nakakasama. Kaya naman, isa sa pinakakinababahala ko bilang ina ang hindi kilalanin o lubusang mahalin ni Zyric. Mas madalas nga niyang kasama ang biyenan kong siyang nag-aalaga sa kaniya araw-araw.
Pero parang kakaiba.
Sa kabila ng sasandaling mga panahon naming magkasama, alam ni Zyric na ako ang nanay niya at laging naglalambing kapag nakikita ako. Iyon marahil ang tinatawag nilang "lukso ng dugo".
Kapag ako ang may hawak sa kaniya, wala siyang pakialam sa ibang tao. Kampante siyang kasama ako at ayaw niya nang sumama sa ibang tao kahit pa sa biyenan kong kasama niya maghapon. Minsan nga, parang napipikon ang biyenan ko kapag buhat niya si Zyric at pipilit ng batang sumama sa akin kapag nakita ako. Ibibigay sa akin si Zyric at sasabihing, "o ayan! sumaksak ka diyan sa nanay mo!". ahehehe!
Bihira siyang magpapababa - kapag gusto niya lang ang palabas sa TV na karaniwan ay shampoo commercials, isama mo na sa listahan ang "makulay na buhay sa sinabawang gulay" nina charlene, nash at aaron. Kapag tapos na ang gusto niyang panoorin, hahanapin niya na akong muli, aakap at maglalambing.
Paminsan, alam kong masyado na akong huli sa pagpasok pero hindi ko matiis ang grabeng pag-ngawa niya kapag kuniha na siya sa 'kin. Sabi ko nga sa kaniya, "umiyak ka ng ganyan 'pag namatay na ko". Ganun ka-grabe ang iyak niya kaya kukunin ko na lang siya ulit para tumahan na.
Hindi ba't nakakamanghang nakikilala ng isang sanggol ang kaniyang mga magulang kahit hindi niya lagi itong nakakapiling? Instinct na siguro 'yon ng tao... ang galing! parang magic...
Haayzzz... Sa totoo lang, mahirap maging magulang. Nakakapagod paminsan. O sige na nga... madalas. ehehehe! Pero kapag kapiling mo na ang anak mo at alam mong maligaya siya kasama ang kaniyang ama't ina, parang nawawala lahat ng agam-agam, pag-aalinlangan at gagawin mo ang lahat para sa iyong munting prinsipeng naghahantay sa iyong pagdating.
Alam kong hindi sapat ang oras ko para kay Zyric. Sabado't Linggo ko lang siya matagal nakakasama. Kaya naman, isa sa pinakakinababahala ko bilang ina ang hindi kilalanin o lubusang mahalin ni Zyric. Mas madalas nga niyang kasama ang biyenan kong siyang nag-aalaga sa kaniya araw-araw.
Pero parang kakaiba.
Sa kabila ng sasandaling mga panahon naming magkasama, alam ni Zyric na ako ang nanay niya at laging naglalambing kapag nakikita ako. Iyon marahil ang tinatawag nilang "lukso ng dugo".
Kapag ako ang may hawak sa kaniya, wala siyang pakialam sa ibang tao. Kampante siyang kasama ako at ayaw niya nang sumama sa ibang tao kahit pa sa biyenan kong kasama niya maghapon. Minsan nga, parang napipikon ang biyenan ko kapag buhat niya si Zyric at pipilit ng batang sumama sa akin kapag nakita ako. Ibibigay sa akin si Zyric at sasabihing, "o ayan! sumaksak ka diyan sa nanay mo!". ahehehe!
Bihira siyang magpapababa - kapag gusto niya lang ang palabas sa TV na karaniwan ay shampoo commercials, isama mo na sa listahan ang "makulay na buhay sa sinabawang gulay" nina charlene, nash at aaron. Kapag tapos na ang gusto niyang panoorin, hahanapin niya na akong muli, aakap at maglalambing.
Paminsan, alam kong masyado na akong huli sa pagpasok pero hindi ko matiis ang grabeng pag-ngawa niya kapag kuniha na siya sa 'kin. Sabi ko nga sa kaniya, "umiyak ka ng ganyan 'pag namatay na ko". Ganun ka-grabe ang iyak niya kaya kukunin ko na lang siya ulit para tumahan na.
Hindi ba't nakakamanghang nakikilala ng isang sanggol ang kaniyang mga magulang kahit hindi niya lagi itong nakakapiling? Instinct na siguro 'yon ng tao... ang galing! parang magic...
Haayzzz... Sa totoo lang, mahirap maging magulang. Nakakapagod paminsan. O sige na nga... madalas. ehehehe! Pero kapag kapiling mo na ang anak mo at alam mong maligaya siya kasama ang kaniyang ama't ina, parang nawawala lahat ng agam-agam, pag-aalinlangan at gagawin mo ang lahat para sa iyong munting prinsipeng naghahantay sa iyong pagdating.
7.16.2007
Represyon at Kawalan ng Disiplina
Subukan mong sumakay sa MRT sa kasagsagan ng tao (rush hour: 7a-8a at 6p-7p) at siguradong maiisip mong walang disiplina ang mga Pilipino.
Sa pagpila sa pagbili ng tiket, pagpapainspeksyon sa gwardiya, pagsakay sa escalator, sa pagpasok at paglabas ng tren, talamak ang singitan, siksikan, balyahan, tulakan… imagine mo, kapag nasa punto nang nasa bukana ka na ng tren ay walang ka-effort-effort kang makakapasok sa loob nito dahil sa lakas ng pwersa ng mga taong nagtutulakan sa likod mo. At hindi lang yon, may bonus pa, marami kang makaka-close, pwedeng “figurally” pero sa lahat ng pagkakataon, magiging ka-close mo sila “literally”, as in kulang na lang ay makapalitan mo na ng mukha ang katabi mo. Putekkk!!! Ipagdasal mo na lang na fresh pa ang hininga balat ng kasiksikan mo at kung hindi ay malas mo na lang!
Ito ang dahilan kung bakit ayaw na ayaw kong sumakay sa MRT. Kaya lang, kung iisipin ko ang mega-traffic na sasagupain ko sakaling mag-bus ako sa EDSA, “de bale na lang dong, makepagseksekan na lang aku sa trin.”
Ilang araw ko na ring pinag-isipan kung bakit ganito ang mga Pilipino – madalas na walang pasensya sa mga bagay-bagay. Ayaw na naghihintay. Hangga’t kayang sumingit sisingit. Kahit naka-red ang traffic light, kung mukhang ok naman, sige pa rin. Kung pwedeng idaan sa fixer para mas mabilis, magbabayad na lang nang kahit magkano. Sa madaling salita, walang disiplina.
E bakit nga ba ganito tayo?
Nung una, iniisip ko na maiuugat ito sa kasaysayan. Kung paano namuhay at tinatrato ang mga Pilipino mula noong panahon ng Kastila at Amerikano. Siguro ay dito natin nakuha ang ganitong kultura. Pero may katagalan na ‘yon di ba? Bakit hanggang ngayon ay wala tayong totoong konsepto ng kahit “pagpila” man lang ng matiwasay at “paghihintay” sa tamang oras sa mga bagay-bagay.
Nung isang araw ay may bigla akong naisip, di ko maalala kung paano pumasok sa magulong utak ko ang konseptong ito – represyon. Repressed tayo sa maraming bagay kaya naman kailangan nating i-channel out ang mga angst na nararamdaman sa mga paraang maaari nating ilabas ito. Sa pagod mo sa pagpapagalit ng magulang mo, sa bunganga ng asawa mo, sa mga kachuvahan ng mga anak mo, sa panlalait sayo ng biyenan mo, sa chismis ng mga kapitbahay at katrabaho mo, sa pang-aalipin sayo ng boss mo, sa laki ng mga bayarin at patuloy na pagtaas ng mga bilihin sa kabila ng kakarampot mong sweldo, maging sa panloloko sayo ng gobyerno mo (partikular ng “pangulo” mo), sa maduming pulitika sa bansa, at sa kung anu-ano ka-imbyernahang nararanasan ng isang karaniwang manggagawang Pilipino, pati ba naman pagkakataong makapasok sa opisina sa tamang oras para maganda ang rekord at makauwi ng bahay nang maaga upang makapagpahinga ay ipagkakait pa ba nila? Ubos na ang pasensiya sa lahat ng represyong nararanasan mo kaya wala kang sasantuhin kahit matandang uugod-ugod o batang ngawa nang ngawa makakuha ka lang kahit na pwesto sa loob ng tren. Makahinga ka lang, pwede na yon. Ilang minuto lang naman ang kailangan mong tiisin.
Pero hindi sa lahat ng oras ay pwede yan... malas mo kapag hindi umubra ang angas mo sa siningitan mo. Mapapaaway ka nang ‚di oras.
Haayzzz... ayan. Oras na ng pag-uwi ko at sasakay na naman ako sa MRT.
Isang malaking GOOD LUCK.
Sa pagpila sa pagbili ng tiket, pagpapainspeksyon sa gwardiya, pagsakay sa escalator, sa pagpasok at paglabas ng tren, talamak ang singitan, siksikan, balyahan, tulakan… imagine mo, kapag nasa punto nang nasa bukana ka na ng tren ay walang ka-effort-effort kang makakapasok sa loob nito dahil sa lakas ng pwersa ng mga taong nagtutulakan sa likod mo. At hindi lang yon, may bonus pa, marami kang makaka-close, pwedeng “figurally” pero sa lahat ng pagkakataon, magiging ka-close mo sila “literally”, as in kulang na lang ay makapalitan mo na ng mukha ang katabi mo. Putekkk!!! Ipagdasal mo na lang na fresh pa ang hininga balat ng kasiksikan mo at kung hindi ay malas mo na lang!
Ito ang dahilan kung bakit ayaw na ayaw kong sumakay sa MRT. Kaya lang, kung iisipin ko ang mega-traffic na sasagupain ko sakaling mag-bus ako sa EDSA, “de bale na lang dong, makepagseksekan na lang aku sa trin.”
Ilang araw ko na ring pinag-isipan kung bakit ganito ang mga Pilipino – madalas na walang pasensya sa mga bagay-bagay. Ayaw na naghihintay. Hangga’t kayang sumingit sisingit. Kahit naka-red ang traffic light, kung mukhang ok naman, sige pa rin. Kung pwedeng idaan sa fixer para mas mabilis, magbabayad na lang nang kahit magkano. Sa madaling salita, walang disiplina.
E bakit nga ba ganito tayo?
Nung una, iniisip ko na maiuugat ito sa kasaysayan. Kung paano namuhay at tinatrato ang mga Pilipino mula noong panahon ng Kastila at Amerikano. Siguro ay dito natin nakuha ang ganitong kultura. Pero may katagalan na ‘yon di ba? Bakit hanggang ngayon ay wala tayong totoong konsepto ng kahit “pagpila” man lang ng matiwasay at “paghihintay” sa tamang oras sa mga bagay-bagay.
Nung isang araw ay may bigla akong naisip, di ko maalala kung paano pumasok sa magulong utak ko ang konseptong ito – represyon. Repressed tayo sa maraming bagay kaya naman kailangan nating i-channel out ang mga angst na nararamdaman sa mga paraang maaari nating ilabas ito. Sa pagod mo sa pagpapagalit ng magulang mo, sa bunganga ng asawa mo, sa mga kachuvahan ng mga anak mo, sa panlalait sayo ng biyenan mo, sa chismis ng mga kapitbahay at katrabaho mo, sa pang-aalipin sayo ng boss mo, sa laki ng mga bayarin at patuloy na pagtaas ng mga bilihin sa kabila ng kakarampot mong sweldo, maging sa panloloko sayo ng gobyerno mo (partikular ng “pangulo” mo), sa maduming pulitika sa bansa, at sa kung anu-ano ka-imbyernahang nararanasan ng isang karaniwang manggagawang Pilipino, pati ba naman pagkakataong makapasok sa opisina sa tamang oras para maganda ang rekord at makauwi ng bahay nang maaga upang makapagpahinga ay ipagkakait pa ba nila? Ubos na ang pasensiya sa lahat ng represyong nararanasan mo kaya wala kang sasantuhin kahit matandang uugod-ugod o batang ngawa nang ngawa makakuha ka lang kahit na pwesto sa loob ng tren. Makahinga ka lang, pwede na yon. Ilang minuto lang naman ang kailangan mong tiisin.
Pero hindi sa lahat ng oras ay pwede yan... malas mo kapag hindi umubra ang angas mo sa siningitan mo. Mapapaaway ka nang ‚di oras.
Haayzzz... ayan. Oras na ng pag-uwi ko at sasakay na naman ako sa MRT.
Isang malaking GOOD LUCK.
ilang pananaw tungkol sa Pinoy Diaspora
pinag-aralan namin ito sa socsci 1 kay ma'am sarah at feel ko lang siyang ibahagi sa inyo ang dalawang pananaw sa Pinoy Diaspora: isang mula kay Patricia Evangelista (speech comm major) at kay E. San Juan, isang kilalang manunulat ng "kritikal" na perspektiba.
_______________________________________________
Blond and Blue Eyes
By Patricia Evangelista
When I was little, I wanted what many Filipino children all over the country wanted. I wanted to be blond, blue-eyed, and white.
I thought -- if I just wished hard enough and was good enough, I'd wake up on Christmas morning with snow outside my window and freckles across my nose!
More than four centuries under western domination does that to you.
I have sixteen cousins. In a couple of years, there will just be five of us left in the Philippines, the rest will have gone abroad in search of “greener pastures.” It's not just an anomaly; it's a trend; the Filipino diaspora.
Today, about eight million Filipinos are scattered around the world.
There are those who disapprove of Filipinos who choose to leave. I used to. Maybe this is a natural reaction of someone who was left behind, smiling for family pictures that get emptier with each succeeding year. Desertion, I called it.
My country is a land that has perpetually fought for the freedom to be itself. Our heroes offered their lives in the struggle against the Spanish, the Japanese, the Americans. To pack up and deny that identity is tantamount to spitting on that sacrifice.
Or is it? I don't think so, not anymore.
True, there is no denying this phenomenon, aided by the fact that what was once the other side of the world is now a twelve-hour plane ride away. But this is a borderless world, where no individual can claim to be purely from where he is now.
My mother is of Chinese descent, my father is a quarter Spanish, and I call myself a pure Filipino -- a hybrid of sorts resulting from a combination of cultures.
Each square mile anywhere in the world is made up of people of different ethnicities, with national identities and individual personalities. Because of this, each square mile is already a microcosm of the world. In as much as this blessed spot that is England is the world, so is my neighborhood back home.
Seen this way, the Filipino Diaspora, or any sort of dispersal of populations, is not as ominous as so many claim. It must be understood.
I come from a Third World country, one that is still trying mightily to get back on its feet after many years of dictatorship. But we shall make it, given more time. Especially now, when we have thousands of eager young minds who graduate from college every year. They have skills. They need jobs. We cannot absorb them all.
A borderless world presents a bigger opportunity, yet one that is not so much abandonment but an extension of identity. Even as we take, we give back. We are the 40,000 skilled nurses who support the UK's National Health Service. We are the quarter-of-a-million seafarers manning most of the world's commercial ships. We are your software engineers in Ireland, your construction workers in the Middle East, your doctors and caregivers in North America, and, your musical artists in London's West End.
Nationalism isn't bound by time or place. People from other nations migrate to create new nations, yet still remain essentially who they are. British society is itself an example of a multi-cultural nation, a melting pot of races, religions, arts and cultures. We are, indeed, in a borderless world!
Leaving sometimes isn't a matter of choice. It's coming back that is. The Hobbits of the shire travelled all over Middle-Earth, but they chose to come home, richer in every sense of the word.
We call people like these balikbayans or the 'returnees' -- those who followed their dream, yet choose to return and share their mature talents and good fortune.
In a few years, I may take advantage of whatever opportunities come my way. But I will come home. A borderless world doesn't preclude the idea of a home. I'm a Filipino, and I'll always be one. It isn't about just geography; it isn't about boundaries. It's about giving back to the country that shaped me.
And that's going to be more important to me than seeing snow outside my windows on a bright Christmas morning.
Mabuhay. And thank you.
__________________
Tenk Yu Beri Mats
NI E. SAN JUAN, JR
Nang manalo si Patricia Evangelista sa English-Speaking Union kontest
Nagdiwang ang barkada ng mga elitistang patakbuhing sipsip sa padrino
Biro mo, pers prays sa pag-ayaw sa “blond and blue eyes”—di biro ‘yan
Tayong kasama sa 8 milyong diyaspora—dapat daw magselebreyt din
Bakit kung wala namang diperensiya kung saan ka nanggaling o tutungo
“Borderless world” na raw kaya dini o doon/abrod o “at home” pareho lang iyan
Tenk yu beri mats!
Kahit saan ka naroroon, sabi mo, nasa ‘Pinas ka pa rin nagpapalamig sa Jollibee
Sakay lang sa eruplano’t nasa Roma Los Angeles Tokyo Baghdad ka na
Sabagay di engineer o nars kundi d.h. “mail-order bride” o sinindikatong puta
Umalis ka man o hindi, pasok o labas, migrante’y lumubog-lumutang kung suwerte
Nasa Payatas ka man ang Lea Salonga’y puwedeng maging Miss Saigon
Puwedeng maging nars ang doktor o domestik ang titser salamat sa globalisasyon
Tenk yu beri mats!
Pero Inday, libre na bang lahat sa supermall? wala nang uri o paghahati-hati?
Halu-halo na ba ang mga puting burgesya sa UK Europa at Norte Amerika?
Paano ang mga “homeless” mga bilanggo mga beteranong Pinoy na nalimutan na?
Pagdating mo sa “melting pot” idilat mo lang ang singkit mong mata
Bida mo’y haluan kang “hybrid” Kastila’t Intsik-- tatak mestisang Pinay pa rin!
Lumingon sa pinanggalingan para maibukod sa iba pero walang dilihensiya doon
Tenk yu beri mats!
Kongratyulasyon at salamat sa mga puting nag-patronays sa pabonggang promo
Siguradong may “offer” ka na sapagkat kailangan ng burgesya ang ilusyong ito
Tutal sa bayan ng kurakot at trapo, napakamura’t bulgar na ang nasyonalismo
Uuwi ka pa ba e bakit pa kung wala namang diperensiya--nakalimutan mo na ba?
Kahit polluted na’t nagbabaha ‘white X’mas” pa rin sa bakuran kapag Pasko
Kahit maniwala sa sabi, walang bait sa sarili, di bale basta may pera’t premyo
Tenk yu beri mats!
Mabuhay ka, Patricia, balikbayan ka na rin pero hanggang dito na lamang ba tayo?
“Bagong bayani” ng imperyong bumitay kina Flor Contemplacion Maricris Sioson
Yumari ng preso sa Guantanamo, namalimos kay Bush, naglinis sa Abu Ghraib
Tenk yu beri mats!
_______________________________________________
Blond and Blue Eyes
By Patricia Evangelista
When I was little, I wanted what many Filipino children all over the country wanted. I wanted to be blond, blue-eyed, and white.
I thought -- if I just wished hard enough and was good enough, I'd wake up on Christmas morning with snow outside my window and freckles across my nose!
More than four centuries under western domination does that to you.
I have sixteen cousins. In a couple of years, there will just be five of us left in the Philippines, the rest will have gone abroad in search of “greener pastures.” It's not just an anomaly; it's a trend; the Filipino diaspora.
Today, about eight million Filipinos are scattered around the world.
There are those who disapprove of Filipinos who choose to leave. I used to. Maybe this is a natural reaction of someone who was left behind, smiling for family pictures that get emptier with each succeeding year. Desertion, I called it.
My country is a land that has perpetually fought for the freedom to be itself. Our heroes offered their lives in the struggle against the Spanish, the Japanese, the Americans. To pack up and deny that identity is tantamount to spitting on that sacrifice.
Or is it? I don't think so, not anymore.
True, there is no denying this phenomenon, aided by the fact that what was once the other side of the world is now a twelve-hour plane ride away. But this is a borderless world, where no individual can claim to be purely from where he is now.
My mother is of Chinese descent, my father is a quarter Spanish, and I call myself a pure Filipino -- a hybrid of sorts resulting from a combination of cultures.
Each square mile anywhere in the world is made up of people of different ethnicities, with national identities and individual personalities. Because of this, each square mile is already a microcosm of the world. In as much as this blessed spot that is England is the world, so is my neighborhood back home.
Seen this way, the Filipino Diaspora, or any sort of dispersal of populations, is not as ominous as so many claim. It must be understood.
I come from a Third World country, one that is still trying mightily to get back on its feet after many years of dictatorship. But we shall make it, given more time. Especially now, when we have thousands of eager young minds who graduate from college every year. They have skills. They need jobs. We cannot absorb them all.
A borderless world presents a bigger opportunity, yet one that is not so much abandonment but an extension of identity. Even as we take, we give back. We are the 40,000 skilled nurses who support the UK's National Health Service. We are the quarter-of-a-million seafarers manning most of the world's commercial ships. We are your software engineers in Ireland, your construction workers in the Middle East, your doctors and caregivers in North America, and, your musical artists in London's West End.
Nationalism isn't bound by time or place. People from other nations migrate to create new nations, yet still remain essentially who they are. British society is itself an example of a multi-cultural nation, a melting pot of races, religions, arts and cultures. We are, indeed, in a borderless world!
Leaving sometimes isn't a matter of choice. It's coming back that is. The Hobbits of the shire travelled all over Middle-Earth, but they chose to come home, richer in every sense of the word.
We call people like these balikbayans or the 'returnees' -- those who followed their dream, yet choose to return and share their mature talents and good fortune.
In a few years, I may take advantage of whatever opportunities come my way. But I will come home. A borderless world doesn't preclude the idea of a home. I'm a Filipino, and I'll always be one. It isn't about just geography; it isn't about boundaries. It's about giving back to the country that shaped me.
And that's going to be more important to me than seeing snow outside my windows on a bright Christmas morning.
Mabuhay. And thank you.
__________________
Tenk Yu Beri Mats
NI E. SAN JUAN, JR
Nang manalo si Patricia Evangelista sa English-Speaking Union kontest
Nagdiwang ang barkada ng mga elitistang patakbuhing sipsip sa padrino
Biro mo, pers prays sa pag-ayaw sa “blond and blue eyes”—di biro ‘yan
Tayong kasama sa 8 milyong diyaspora—dapat daw magselebreyt din
Bakit kung wala namang diperensiya kung saan ka nanggaling o tutungo
“Borderless world” na raw kaya dini o doon/abrod o “at home” pareho lang iyan
Tenk yu beri mats!
Kahit saan ka naroroon, sabi mo, nasa ‘Pinas ka pa rin nagpapalamig sa Jollibee
Sakay lang sa eruplano’t nasa Roma Los Angeles Tokyo Baghdad ka na
Sabagay di engineer o nars kundi d.h. “mail-order bride” o sinindikatong puta
Umalis ka man o hindi, pasok o labas, migrante’y lumubog-lumutang kung suwerte
Nasa Payatas ka man ang Lea Salonga’y puwedeng maging Miss Saigon
Puwedeng maging nars ang doktor o domestik ang titser salamat sa globalisasyon
Tenk yu beri mats!
Pero Inday, libre na bang lahat sa supermall? wala nang uri o paghahati-hati?
Halu-halo na ba ang mga puting burgesya sa UK Europa at Norte Amerika?
Paano ang mga “homeless” mga bilanggo mga beteranong Pinoy na nalimutan na?
Pagdating mo sa “melting pot” idilat mo lang ang singkit mong mata
Bida mo’y haluan kang “hybrid” Kastila’t Intsik-- tatak mestisang Pinay pa rin!
Lumingon sa pinanggalingan para maibukod sa iba pero walang dilihensiya doon
Tenk yu beri mats!
Kongratyulasyon at salamat sa mga puting nag-patronays sa pabonggang promo
Siguradong may “offer” ka na sapagkat kailangan ng burgesya ang ilusyong ito
Tutal sa bayan ng kurakot at trapo, napakamura’t bulgar na ang nasyonalismo
Uuwi ka pa ba e bakit pa kung wala namang diperensiya--nakalimutan mo na ba?
Kahit polluted na’t nagbabaha ‘white X’mas” pa rin sa bakuran kapag Pasko
Kahit maniwala sa sabi, walang bait sa sarili, di bale basta may pera’t premyo
Tenk yu beri mats!
Mabuhay ka, Patricia, balikbayan ka na rin pero hanggang dito na lamang ba tayo?
“Bagong bayani” ng imperyong bumitay kina Flor Contemplacion Maricris Sioson
Yumari ng preso sa Guantanamo, namalimos kay Bush, naglinis sa Abu Ghraib
Tenk yu beri mats!
Subscribe to:
Posts (Atom)