Para sa mga magsasaka ng Sumilao

isang simpleng pagpupugay sa inyong laban para sa lupa, kabuhayan...

WALANG ISKWATER SA SARILI NIYANG BAYAN!!!

mabuhay!

taran! buhay pa ko! isang buwan na pala ang nakalipas nung huli akong gumawa ng entry. apir!

well, marami ring nangyari kaso tinatamad akong magsulat. mahusay! (palakpakan!)

medyo (medyo lang) wala kasi akong ginagawa ngayon kaya nakahanap ng panahong magsulat. pero tungkol naman saan ang isusulat ko?

hmmm.... sawa na rin akong ma-ajit (kay GMA at sa mga alipores niya). dito naman sa opis, kung kelan magpapasko tsaka nagsidatingan ang mga ka-projekan. nag-uubos daw ng pera ang mga kliyente. e kung binibigay na lang ba nila sa kin yan e di masaya pa ko. kaso lang, hindi yon posible kaya kailangan kong magtiis at maghirap. sadness... huhuhu :s

sana lang e hindi ako OT-OT next week dahil "pseudo"xmas party (wala kaming totoong xmas party e) daw namin sa opis kasama ang mga dating managers (kiko at marlon). sana makasama ako. gastos nga lang na malufet. kashe naman! ang shallah ng gusto nilang chorva. eniweys, krismas naman. ayos na rin maging shallah paminsan-minsan.

speaking of krismas, 13 days na lang pala e pasko na. wala pa kong nabibili ni isang gift. wala pa ring pamasko si zyric na hindi pa rin marunong magmano hanggang ngayon. wokokok! di bale, i still have time para turuan siya. ang tanong lang e kung matututunan niya yon. puro kakulitan at kalokohan lang alam niya e. pero at least, naglalakad na siya ngayon. (palakpakan ulit!)

tatlo na nga pala inaanak ko, si JM, Jamie at Eanni Alexis (haba naman kasi neto onay!). tatlo na ang tataguan ko. wehehe! echos lang!

o zsazsazaturnnah, back to work muna aketch!

verum est

Your Birthdate: March 5

You have many talents, and you are great at sharing those talents with others. Most people would be jealous of your clever intellect, but you're just too likeable to elicit jealousy. Progressive and original, you're usually thinking up cutting edge ideas. Quick witted and fast thinking, you have difficulty finding new challenges. Your strength: Your superhuman brainpower Your weakness: Your susceptibility to boredom Your power color: Tangerine Your power symbol: Ace Your power month: May

What Does Your Birth Date Mean?

happiness factory

pagkatapos ng ka-ajitan, share ko naman ang ilang happy moments (sa millward brown in particular)...

hapi kasi first time ok yung report na ginawa ko and it was appreciated ng mga bossing. although, syempot, pa-humble efek pa rin at totoo naman na hindi mahirap i-analyze yung study dahil consistent naman at hindi problematic ang data. basta hapi siya. well, hapi naman ako talaga kapag napapansin ang trabahong pinag-hirapan - sa karir man o kung saan

hapi rin kasi so far (sabi ko nga kay pamy kagabi), ayos pa naman ako sa MB at wala pa akong balak umalis. biruin mo yon! wahaha! rekord ito dahil usually, naiisip ko nang iwan ang trabaho in a few months kapag hindi ako satisfied. so sa kasalukuyan, 4 1/2 na halos ako dito sa opis. wokokok!

at hapi rin talaga dito dahil dito ako unang naregularize at na-promote (although i still don't feel that I "really" deserve the promotion dahil parang hilaw pa ako) :-)

isa pa, isang masigabong palakpakan dahil naglalakad na si zyric. yipeeeee!!! after 1 year and two months. wahaha! pero syempot hindi pa siya ganoon katatag kapag naglalakad. patumba-tumba pa dahil tabachoy. wehehe!

panghuli, malamig na tuwing umaga at gabi... magpapasko na! wala lang :P

o zsazsa zaturnnah... hanggang sa muli. ciao!

malaya na siya...

so malaya na si erap...

e kulang na lang i-legalize na rito sa Pilipinas ang kurapsyon a! kunwaring ikukulong ng ilang taon dahil napatunayang may sala tapos sa isang iglap lang e lalaya ka na dahil sa pardon mula sa isang naghihingalong administrasyon (naghihingalo dahil sa sandamakmak na eskandalong kinasasangkutan nito).

well,of course, malamang e sinamantala ito ni GMA dahil kailangan niyang magpa"pogi" sa dami ng kalokohan niyang nabubulatlat sa ngayon. at kung tutuusin e dahil sa ginawa nilang pamumudmud ng pera sa Malacañang e dapat nasa kalaboso na rin siya no! ggrrrr!!!!

anak ng ewan! ke aga-aga ajit ako.

possessed!

babala: wag sasakay ng anchor's away sa Enchanted Kingdom kung hindi marunong magkontrol ng lula para hindi mapasama sa eksena ng katatawanan

isang malufet na patawa lang...

from Millward Brown's EK day away 10.18.07

patawa...

kamusta naman ito?!?
---> Floor wax donated to landless school ...

nakakatawa di ba?...

at nakaka-leche!

haaayzzz...

para kay sir monico

inisip ko na hindi ito totoo... dahil ayokong maniwala, ayokong maging totoo...

nabasa ko sa bulletin ng friendster ko noong isang taon na may malubhang sakit si sir monico atienza, pangulo ng First Quarter Storm Movement at isang pinagpipitagang guro ng Araling Pilipino sa Unibersidad ng Pilipinas. ni-repost ko ito dahil nangangailangan siya ng malaking tulong pinansyal para sa kaniyang pagpapagamot. nagtanong ako sa ilang kakilala pero hindi rin daw nila sigurado ang totoong lagay ng guro. pero naaalala ko, si greg ang nagpost nito - si greg na hari ng ipis at asteeg na tibak kaya malamang ay totoo ito.

lumipas ang panahon... hanggang sa noong ika-28 ng Setyembre ngayong taon, napag-alaman ko ang kasalukuyan niyang kalagayan sa pamamagitan ng palabas ni Jessica Soho sa GMA 7. Comatose na pala siya - nakakadilat pa pero wala nang malay at hindi na makakilos - tila na siya isang gulay. Buto't balat na rin ang kaniyang pangangatawan; humihinga sa butas sa kaniyang lalamunan at kumakain sa pamamagitan ng tubong nakakonekta sa kaniyang bituka.

sa isang iglap ay nagkaganoon siya. dahil sa atake sa puso, nawalan ng oxygen sa utak sa loob ng 15 minutes. bukod pa roon ay huli na rin nang napag-alamang kumalat na ang kaniyang cancer sa lalamunan.

hindi ko napigilang lumuha sa mga unang sandali palang na nakita ko siya. unang-una, hindi handa ang sarili ko, hindi ko alam na isa siya sa mga subjects. nakita ko lang bago mag-commercial break na ang susunod na segment at tungkol sa mga naka-comatose. pero nung ipinakita na sa ang mga tibak noong 70s na sumisigaw sa mendiola, kinutuban na ko... si sir monico yata ito - at siya nga.

naluha rin ako dahil isa siyang dakilang tao para igupo lamang ng sakit. hindi, hindi siya ang sir monico na naging guro ko... yun na lamang ang iniisip ko pero wala namang saysay ang pag-deny. kailangang tanggapin ang katotohan ganoon na ang kaniyang kalagayan. bakit kasi hindi na lang yung mga taong tulad ni GMA ang nacomatose? o kaya si Abalos? o kaya si de Venecia? at kung sinu-sinong pang alipores niya at mga taong naknakan ng sama ang budhi...

oh well...

pero, alam ko, sa kabila ng kaniyang kalagayan, buhay na buhay pa rin ang kaniyang presensiya, ala-ala at mga pangaral lalo na sa aming mga estudyante. Tunay siyang makabayan sa puso't isipan. Bawat salita niya ay talaga namang may laman, makabuluhan. Naaalala ko, sabi niya, positibo akong tumingin e, patungkol sa posisyon niya sa kabanihan ni Rizal. Positibo nga talaga siyang tumingin, isang siyang enlightening na tao.

alam kong hindi sapat ang kung anumang maisusulat ko ngayon upang magpugay para kay Sir Monico o kay "Ka Togs" para sa mga kasamahan niya sa 1st Quarter Storm movement. haaaayzzz...

basta, sir monico, maraming salamat sa iyo at isang mapagpalayang paglalakbay!

--> Ganito ko gustong maalala si Sir Monico - maganda ang pangangatawan, pa-speech-speech at tumatakbo-takbo kasama ng sangkatibakan... ;-)

wirdo

(ajit mode)

weird... weird talaga...

di ko na mapigilan ang sarili kong hindi magcomment sa kachorvahan ng Malacañang. Itigil na raw ang pamumulitika at anumang tangka para impeachment laban kay GMA (na diumano ay pangulo ng Pilipinas ngayon). Ganito ang bato ng mga loyalista ng "pangulo" sa pagharap sa isyu ng "hello garci" sa senado at bagong impeachment complaint (yes, na naman) sa kongreso buhat ng ZTE scandal.

at bakit daw?

masasayang lang daw ang oras ng mga mambabatas (as if makabuluhan ang iba nilang ginagawa) sa pagtuon sa mga isyung ito. ibaling na lang daw natin ang atensyon natin sa mga higit na importanteng bagay tulad ng paggawa ng mga programa at proyektong magpapaunlad sa bansa. ibig sabihin, keber na lang kung nandaya lang naman siya sa eleksyon, keber na lang kung sangkot na naman siya sa iskandalo ngayong inaprubahan nila ni neri, keber na lang kung wala siyang anumang ginawa kahit na alam niyang nanuhol ang kaniyang magiting na COMELEC commissioner (na sa 'di ko maintindihan dahilan ay involved sa nasabing transaksayong nabanggit dahil isa siyang COMELEC commissioner, COMELEC commissioner, COMELEC commissioner! - DI KO TALAGA MA-GETS!) ng 200M kay Neri upang maaprubahan ang kontrata ng Tsina at P'nas na may kinalaman sa IT (uulitin ko IT), at lalong keber lang kung karamihan ay sinusuka na siya at ang kaniyang administrasyon. ang mahalaga daw ay umuunlad ang bansa natin ayon sa kung anek-anek na indices at magiging 1st class na tayo pagdating ng 2020 (huh?).

weird di ba? weird talaga...

bakit?

una, kung ikaw ay matinong tao at walang ginagawang mali, hindi ka dapat matakot o mabahala sa anumang ligal na tangkang ilubog ang iyong administrasyon, o dignidad o pagkatao man lang, dahil alam mong malinis ang iyong konsensiya at magtatagumpay sa bandang huli. hindi ba't tila pag-amin na rin sa kasalanan ang tahasang pagsabi na huwag nang asikasuhin ang mga pagdinig sa mga maanumalyang isyung kinasasangkutan mo kesyo marami pang ibang mas importanteng kailangan gawin at tugunan. patunay lamang taktika lamang nila ang ganitong pagmamaganda upang iligaw ang ating atensyon at kalimutan na ang kaniyang mga dumi.

ikalawa, hindi ba't napakahalagang malaman ang katotohan sa likod ng mga isyung ito dahil boto at kaban ng bayan ang nakataya dito? naniniwala ako na sa isang demokrasya, sagrado ang boto ng mga tao dahil sa pamamagitan nito ay nakakalahok siya sa pamamahala ng bansa. isang kalapastangan ang nakawin kahit sa isa mang boto. kung mapatanuyan na si GMA ay gumawa ng milagro noong 2004 elections (na malamang naman sa hindi ay nandaya nga siya), wala siya, ni katiting na karapatang umupo sa kinasasadlakan niya ngayon.

kaugnay nito, sino ba ang totohanang nagbabayad ng buwis na siyang sasagasaan ng ZTE contract? hindi ba't ang mga karaniwang manggagawang Pilipino? ang mga guro na nagsasakrispisyo ng buhay tuwing eleksyon? ang mga factory workers na kakarampot ang sweldo? ako man, ang laki ng kinakaltas sa aking tax pero anong ginagawa nila sa pera natin? nilulustay lang habang marami pa rin ang palaboy na walang matitirhan at namamatay sa gutom, habang marami pa rin ang walang pambili ng gamot at pambayad sa hospital, habang marami pa rin ang hindi makapag-aral dahil sa mahal ng edukasyon ngayon. ngayon, hindi ba mahalagang maparusahan ang lahat ng sangkot sa ZTE chorvaness na 'yan? at pati na rin sa fertilizer scandal? at kung anek-anek pa?

panghuli, kung totoo man (at naniniwala akong totoo) na nandaya siya sa eleksyon at sangkot siya sa ZTE, hindi na dapat siya manungkulan dahil hindi (at hinding-hindi) siya dapat pagkatiwalaang maglingkod. paano tayo makakasiguradong ginagawa niya ang kaniyang tungkuling paunlarin ang bansa kung ganoon ang kaniyang gawa? baka bulsa na lang niya at ng kaniyang pamilya at mga sipsip na tuta niya.

pero, sige kung talagang ayaw niya ay huwag siyang bumaba sa pwesto niya. tutal naman, ang gusto lang talagang sabihin ni GMA ay tantanan na siya dahil hinding-hindi naman siya bababa kahit anuman pa man ang gawin ng kung sinuman. matigas ang mukha niya e. for that, huwag na nga siyang bumaba kahit kailan at ibitin na niya ang sarili niya sa kisame ng Malakanyang (yun ay kung maabot niya yon)... so bad of me :P syempre joke lang ito!

sa totoo, naniniwala pa rin ako sa karma...
naniniwala pa rin ako sa karma...
naniniwala pa rin ako sa karma...

good news?

dati, pangarap kong pumayat...

at pumayat nga ako lalo na nung nanganak ako kay Zyric. for that, ginusto ko namang tumaba at nahirapan ako lalo na't nag kulit-kulit (to the highest level) ng alaga ko tapos stressed pa sa trabaho. buti na lang meron P150 na OT meal kaya dun ko binawi - sa paglamon.

ang resulta? hindi ko alam kung matutuwa ako pero parang tumataba na nga yata ako. tila humihigpit na ang mga pantalon kong nagsiluwagan na dati. haaayzzz... hindi ko na yata kailangang mag-belt. kaso, parang tiyan ko lang ang tumataba :P huwag naman sanang ganito, proportionate naman sana ang maging pagtaba ko.

ciao!

makabuluhang atraksyon sa Intramuros

ngayon lang ako ulit nakapagbasa ng "There's the Rub" ni de Quiros at nalaman ko sa artikulo niyang Walls, maganda at worth puntahan ang Lights and Sound Museum sa Intramuros.

Kakaibang learning experience ito sa kasaysayan nating mga Pilipino kaya 'pag naglalakad at nakaka-intindi na si Zyric, dadalhin ko siya dito.


Kayo rin, punta kayo. Php 100 lang daw ang entrance fee pero super sulit.

Additional chorva:
Hindi lang para sa mga estudyante ang pag-aaral ng kasaysayan. Ito ay isang pang-habang-buhay na gampanin para sa ating lahat.

ibang klaseng "UP Naming Mahal"

nabasa ko 'to sa blog ni Tonton at naaliw ako kaya weto, isa sa mga dahilan kung bakit ayoko ring umalis ng bansa:

UP naming mahal
Pamantasan ng bayan
Tinig ng masa
Ang siyang lagi nang pakikinggan

Malayong lupain
Di kailangang marating
Dito maglilingkod sa bayan natin
Dito maglilingkod sa bayan natin

Silangang mapula
Sagisag magpakailanman
Ating ipaglaban
Laya ng diwa't kaisipan

Humayo't itanghal
Giting, tapang at dangal
Mabuhay ang lingkod ng taong bayan
Mabuhay ang lingkod ng taong bayan!

________
Apir!

a must-read

alam kong huli na ko ng pitong (7) araw pero sabi nga, 'it's better late than never'.

basahin niyo ang artikulong ito mula sa The World According to Marlon.

para sa mga biktima ng '9/11 ' sa buong mundo.
_________________________________________________________

To the many unremembered 9/11s
by Marlon James S. Sales

(AUTHOR'S NOTE: I originally posted this entry a year ago in my old blog in Friendster. I decided to repost it here in Blogspot with a few changes in content since I still believe that greater tolerance toward diversity is what's needed now more than ever.)

Many websites on September 11 of every year have in time been converted into an eternal paean to common-man heroism and a recognition of the grief shared by people who lost loved ones during the terrorist attack. Scores of feature stories, memorials, post-9/11 anecdotes and the like are read and re-read, the people in the Internet refusing to forget that fateful September morning of six years ago.

One has to admit that the commemoration is befitting, and we, kibitzers, marvel at the strength of a grieving nation to pull together and recover. Indeed, for a nation such as the Philippines whose collective memory is short and whose understanding of history, reticent, the images of a mournful America six years after 9/11 remain moving and powerful.

But one also has to recognize that similar images from other countries have not been brought to the consciousness of the people by mainstream media. Funeral dirges had been sung and plaintive cries had been echoing in many parts of the planet prior to September 11, 2001: Many Africans had been starving and are dying of AIDS. Many Arabs had been living dangerously in war-torn Middle East, caught in the middle of terroristic strife waged by self-proclaimed defenders of freedom. Many Filipinos had been condemned to perpetual poverty, in such a way that thousands are forced to leave family and friends and sacrifice themselves -- both figuratively and literally -- in another country.

It seems very disconcerting to me that many of us woke up to the realities of terrorism only upon the collapse of the World Trade Center and that a number of people automatically equate terrorism to a specific religion, race or creed. But if terrorism is taken to mean any act that devalues human life through forced, external, destructive and usually armed interventions, then terrorism has been the feature of our age for quite some time.

Every time the sick are not assured of proper healthcare, every time children are left to die of malnutrition or beg to be educated, every time citizens have to suffer in the hands of foreign powers while defending their sovereignity, every time women have to prostitute themselves, every time a country imposes its policies under the guise of international benevolence, every time dissent is hastily defined as a destabilization plot, every time that people who desire to lead better lives are scorned in a foreign country, terrorism in its ugliest form rears its head and manifests itself to a world seemingly numbed by ethnocentrism and selfishness.

We wail for orphaned kids of New York, but no one wails for the orphaned children of Lebanon, Afghanistan and Iraq. We honor the fallen rescuers who came to help Americans trapped in the World Trade Center and the military sent to the Middle East, but we lambast Islamic soldiers and Muslim separatists who engage in similar armed combats, this time, against the US-led war in their own country. We find fault in Osama Bin Laden's fatalistic vision of the world, but we hail George Bush's political determinism and Machiavellian logic.

And worse, not one candle has been lit, not one bell has been tolled, not one postcard has been signed, not one Amazing Grace has been sung to remember those who died innocently while waiting for their personal redemption. This is the greatest mockery of 9/11: we remember while we forget. We affirm while we negate. We are taught to love while we are encouraged to hate.

If 9/11 has indeed been converted to the iconic symbol of how man's greed and intolerance toward others destroy lives, I dedicate this blog entry to the memory of the millions of victims of the many unremembered 9/11s.

ayos!

mukhang ligtas naman ako sa dengue ayon sa doktor ko sa Capitol. Pero papa-platelet count pa ko lit bukas para sigurado. ;-)

pero bukas ay isang mahalagang araw dahil... unang kaarawan na ni zyric. haaayzzz... akalain niyo yon?!? meron na 'kong isang taong anak.

oh well, maligayang kaarawan zyric!!!

hala!

ayokong takutin ang sarili ko pero nakakainis kasi 'tong mga rashes ko e, ang kati! grrr...

posible kayang may dengue ako?

simula kasi nung thursday ng hapon, nilagnat na ko with matching pananakit ng katawan. gumagaling naman pag pinawisan ako pero ilang oras lang, lalagnatin na naman ako. ang laki na nga ng kinita ng bioman este bioflu at alaxan sa 'kin dahil sa pabalik-balik kong lagnat. hindi ko naman inisip na dengue siya kasi wala namang ibang symptoms - hindi naman ako nagka-rashes, hindi naman ako nasusuka, hindi naman sobrang sakit ng ulo at mga laman-laman ko at hindi naman dumugo ang ilong ko. hanggang sa wakas, kahapon ng hapon, natapos ang paghihirap ko sa pabalik-balik na lagnat at sakit ng katawan kaya naman hindi na ako nag-abala pang magpakonsulta sa doktor.

but no! kaninang umaga. habang nakasakay na ako ng jeep papasok sa office, may napansin ako sa mga braso ko... rashes!!! grrr!!! pati sa binti ko ngayon meron na. sabi ng mister ko, baka kasi ngayon lang ako naligo after 5 days. wehehe! as in! parang peluka na yung buhok ko kahapon.

nang nai-kwento ko kay lalah ang kalagayan ko (naks! consultant ko yang si lalah e... apir!), possible pa rin na dengue ito dahil on/off ang naturang sakit. syempot natakot din ako, hindi naman biro ang dengue. mas natakot pa ako nang nabasa ko ito:

"When a child has a high fever for 2-7 days and develops skin rashes, these are symptoms of dengue," says Francisco Duque, Secretary, Philippine Department of Health. "

waaaahhhh!!!! kamusta naman di ba? scary!!!

for that, kailangan ko na yata talagang magpatest ng dugo. pasaway kasi e! problema ko na lang kung saan may bukas na laboratory sa gabi. meron nga ba? :p

pagkakataon na ito!!!

dahil kay bagyong egay makakauwi ako nang maaga ngayon...

at makakapagpost ng mga blog entries... weheheh!

pero hindi dapat magsaya dahil marami ang mapeperwisyo dahil sa kalamidad na ito.

sa Japan naman, may heatwave. tapos nito lang, lumindol naman sa Peru at marami ang nasawi...

haaayzzz...

malapit na ang bertdey niya...

mag-iisang taon na ang super kulit kong anak...

hapi bertdey zyric!!!

elevetor at horror

nanood ako noong nakaraang linggo ng "the eye 2" at meron akong napansin tungkol sa mga horror movies...

madalas sa mga ito, asian horror movies sa partikular, ang mga scenes kung saan magpapakita ang mumu sa mga may third-eye na karakter kapag nasa elevator sila. at take note, madalas nasisira ang elevator o kaya naman ay pupundi-pundi ang ilaw nito kapag malapit nang magpakita ang mumu.

sabagay, sa elevator kasi, wala kang matatakbuhang iba kapag nasa loob ka na nito at nakasara na ang pinto. wala kang magagawa kung hindi ikeber ang mumu o harapin ito kaya naman nakakatakot di ba? isipin mo kayang nakulong ka sa elevator kasama ng mumu... katakot! eeeehhh...

isa pa, merong suspense factor sa ganitong mga senaryo dahil hihintayin ang manonood, habang kabado, ang pagbukas ng pinto nito na siyang pag-asa ng aktor/aktres na makatakas mula sa mumu.

buti na lang at kahit matatakutin ako, hindi ako nakakakita ng mumu... kahit pa kasama ko siya sa elevator :p ayos! apir!

Ten Ways to Fight Global Warming

'Got this from an inquirer article (http://globalnation.inquirer.net/mindfeeds/mindfeeds/view_article.php?article_id=78230) by Queena Lee-Chua.

1. Choose energy-efficient lighting. The old incandescent light bulbs in our homes are inefficient; only 10 percent of their energy generates light (the rest is lost as heat). Replace them with efficient compact fluorescent lights that may cost more at first, but which last 10 times longer and use 66 percent less energy.

2. Maintain appliances properly. Do not place the fridge next to the oven; the fridge works harder to keep cold. Clean air-con filters. Wash dishes by hand (not dishwasher) and use the clothesline (not the dryer). Unplug appliances when not in use. Twenty-five percent of the energy our TVs use is consumed when they are plugged but not turned on.

3. Conserve water. Take showers instead of baths. Install low-flow showerheads. Use the more efficient front-load rather than top-load washing machines. Better still, wash clothes by hand, in cold water rather than hot.

4. Use computers wisely. Computers are usually left on when not in use, but keep them in low-power mode. Laptops and inkjets are more expensive than desktops and lasers, but they are 90 percent more energy-efficient. Choose multi-function devices that print, fax, copy and scan, since they use less energy than individual machines.

5. Reduce driving miles. Walk, bike, carpool or take public transport. Avoid commuting in rush hour to lessen traffic time and fuel burned. Keep cars in good condition. Plan and combine different errands into one trip.

6. Reduce air travel. With today’s communications technology, I often wonder why business people need to travel so frequently when they can telecommute or conference-call instead. Take the bus, train, boat or even car instead of the plane.

7. Buy less. Energy is consumed in making and transporting everything we buy. Borrow, rent, recycle or use an item secondhand. Choose durable items over disposable ones. Repair rather than discard. Filter tap water instead of buying imported bottled water, since it has to be transported from long distances.

8. Bag groceries in a reusable bag. Gore says, “Americans use more than 12 million barrels of oil each year just to produce plastic grocery bags that end up in landfills after only one use and then take centuries to decompose. Paper bags require cutting down 15 million trees annually.” Bring a reusable bag when shopping. I applaud Rustan’s Fresh Supermarket for encouraging this.

9. Compost. Organic waste such as kitchen scraps and raked leaves usually end up in landfills. Without oxygen to make them decay, they ferment and give off methane, 23 times worse than carbon dioxide in global warming terms. Compost organic waste in gardens—this even makes the soil richer and gives us a good workout, too.

10. Eat less red meat. Aside from health risks, a diet rich in meat requires more energy to produce and transport. Most of our forests have been cleared to create grazing land for livestock, at the expense of our trees. Eat fruits, vegetables and grains instead, which are healthier for us, and which require 95 percent less energy than meat to produce.

“The earth is our only home,” Gore says. “And that is what is at stake - our ability to live on this planet, to have a future as a civilization.”

Paminsan-minsan...

wala lang... galing 'to sa friendster blog ko (http://potchipotch.blogs.friendster.com). entry ko noong March 2, 2007. Naisipan ko lang na ilagay rin dito.


paminsan-minsan, kailangan nating magkamali para matuto.

pero paano kung hindi ka na natututo?

paano nga ba?

sa totoo lang hindi ko rin alam. magulo rin talaga ang utak ko ngayon. pero di ba? tama naman, kailangan nating magkamali minsan para matuto.

yun lang.

bow.

Parang Magic

Nagtratrabaho ako limang araw sa isang linggo. Sa loob ng isang araw, tatlo hanggang apat na oras akong nasa biyahe, siyam sa opisina, tatlong oras sa krus na ligas para magturo (ibang isyu pa ito). Kung gayon, ilang oras na lang ang ilalagi ko sa bahay kasama ang pagtulog, pag-aayos sa sarili at higit sa lahat, pag-aalaga sa kakulitang anak.

Alam kong hindi sapat ang oras ko para kay Zyric. Sabado't Linggo ko lang siya matagal nakakasama. Kaya naman, isa sa pinakakinababahala ko bilang ina ang hindi kilalanin o lubusang mahalin ni Zyric. Mas madalas nga niyang kasama ang biyenan kong siyang nag-aalaga sa kaniya araw-araw.

Pero parang kakaiba.

Sa kabila ng sasandaling mga panahon naming magkasama, alam ni Zyric na ako ang nanay niya at laging naglalambing kapag nakikita ako. Iyon marahil ang tinatawag nilang "lukso ng dugo".

Kapag ako ang may hawak sa kaniya, wala siyang pakialam sa ibang tao. Kampante siyang kasama ako at ayaw niya nang sumama sa ibang tao kahit pa sa biyenan kong kasama niya maghapon. Minsan nga, parang napipikon ang biyenan ko kapag buhat niya si Zyric at pipilit ng batang sumama sa akin kapag nakita ako. Ibibigay sa akin si Zyric at sasabihing, "o ayan! sumaksak ka diyan sa nanay mo!". ahehehe!

Bihira siyang magpapababa - kapag gusto niya lang ang palabas sa TV na karaniwan ay shampoo commercials, isama mo na sa listahan ang "makulay na buhay sa sinabawang gulay" nina charlene, nash at aaron. Kapag tapos na ang gusto niyang panoorin, hahanapin niya na akong muli, aakap at maglalambing.

Paminsan, alam kong masyado na akong huli sa pagpasok pero hindi ko matiis ang grabeng pag-ngawa niya kapag kuniha na siya sa 'kin. Sabi ko nga sa kaniya, "umiyak ka ng ganyan 'pag namatay na ko". Ganun ka-grabe ang iyak niya kaya kukunin ko na lang siya ulit para tumahan na.

Hindi ba't nakakamanghang nakikilala ng isang sanggol ang kaniyang mga magulang kahit hindi niya lagi itong nakakapiling? Instinct na siguro 'yon ng tao... ang galing! parang magic...

Haayzzz... Sa totoo lang, mahirap maging magulang. Nakakapagod paminsan. O sige na nga... madalas. ehehehe! Pero kapag kapiling mo na ang anak mo at alam mong maligaya siya kasama ang kaniyang ama't ina, parang nawawala lahat ng agam-agam, pag-aalinlangan at gagawin mo ang lahat para sa iyong munting prinsipeng naghahantay sa iyong pagdating.

Represyon at Kawalan ng Disiplina

Subukan mong sumakay sa MRT sa kasagsagan ng tao (rush hour: 7a-8a at 6p-7p) at siguradong maiisip mong walang disiplina ang mga Pilipino.

Sa pagpila sa pagbili ng tiket, pagpapainspeksyon sa gwardiya, pagsakay sa escalator, sa pagpasok at paglabas ng tren, talamak ang singitan, siksikan, balyahan, tulakan… imagine mo, kapag nasa punto nang nasa bukana ka na ng tren ay walang ka-effort-effort kang makakapasok sa loob nito dahil sa lakas ng pwersa ng mga taong nagtutulakan sa likod mo. At hindi lang yon, may bonus pa, marami kang makaka-close, pwedeng “figurally” pero sa lahat ng pagkakataon, magiging ka-close mo sila “literally”, as in kulang na lang ay makapalitan mo na ng mukha ang katabi mo. Putekkk!!! Ipagdasal mo na lang na fresh pa ang hininga balat ng kasiksikan mo at kung hindi ay malas mo na lang!

Ito ang dahilan kung bakit ayaw na ayaw kong sumakay sa MRT. Kaya lang, kung iisipin ko ang mega-traffic na sasagupain ko sakaling mag-bus ako sa EDSA, “de bale na lang dong, makepagseksekan na lang aku sa trin.”

Ilang araw ko na ring pinag-isipan kung bakit ganito ang mga Pilipino – madalas na walang pasensya sa mga bagay-bagay. Ayaw na naghihintay. Hangga’t kayang sumingit sisingit. Kahit naka-red ang traffic light, kung mukhang ok naman, sige pa rin. Kung pwedeng idaan sa fixer para mas mabilis, magbabayad na lang nang kahit magkano. Sa madaling salita, walang disiplina.

E bakit nga ba ganito tayo?

Nung una, iniisip ko na maiuugat ito sa kasaysayan. Kung paano namuhay at tinatrato ang mga Pilipino mula noong panahon ng Kastila at Amerikano. Siguro ay dito natin nakuha ang ganitong kultura. Pero may katagalan na ‘yon di ba? Bakit hanggang ngayon ay wala tayong totoong konsepto ng kahit “pagpila” man lang ng matiwasay at “paghihintay” sa tamang oras sa mga bagay-bagay.

Nung isang araw ay may bigla akong naisip, di ko maalala kung paano pumasok sa magulong utak ko ang konseptong ito – represyon. Repressed tayo sa maraming bagay kaya naman kailangan nating i-channel out ang mga angst na nararamdaman sa mga paraang maaari nating ilabas ito. Sa pagod mo sa pagpapagalit ng magulang mo, sa bunganga ng asawa mo, sa mga kachuvahan ng mga anak mo, sa panlalait sayo ng biyenan mo, sa chismis ng mga kapitbahay at katrabaho mo, sa pang-aalipin sayo ng boss mo, sa laki ng mga bayarin at patuloy na pagtaas ng mga bilihin sa kabila ng kakarampot mong sweldo, maging sa panloloko sayo ng gobyerno mo (partikular ng “pangulo” mo), sa maduming pulitika sa bansa, at sa kung anu-ano ka-imbyernahang nararanasan ng isang karaniwang manggagawang Pilipino, pati ba naman pagkakataong makapasok sa opisina sa tamang oras para maganda ang rekord at makauwi ng bahay nang maaga upang makapagpahinga ay ipagkakait pa ba nila? Ubos na ang pasensiya sa lahat ng represyong nararanasan mo kaya wala kang sasantuhin kahit matandang uugod-ugod o batang ngawa nang ngawa makakuha ka lang kahit na pwesto sa loob ng tren. Makahinga ka lang, pwede na yon. Ilang minuto lang naman ang kailangan mong tiisin.

Pero hindi sa lahat ng oras ay pwede yan... malas mo kapag hindi umubra ang angas mo sa siningitan mo. Mapapaaway ka nang ‚di oras.

Haayzzz... ayan. Oras na ng pag-uwi ko at sasakay na naman ako sa MRT.

Isang malaking GOOD LUCK.

ilang pananaw tungkol sa Pinoy Diaspora

pinag-aralan namin ito sa socsci 1 kay ma'am sarah at feel ko lang siyang ibahagi sa inyo ang dalawang pananaw sa Pinoy Diaspora: isang mula kay Patricia Evangelista (speech comm major) at kay E. San Juan, isang kilalang manunulat ng "kritikal" na perspektiba.

_______________________________________________
Blond and Blue Eyes
By Patricia Evangelista

When I was little, I wanted what many Filipino children all over the country wanted. I wanted to be blond, blue-eyed, and white.

I thought -- if I just wished hard enough and was good enough, I'd wake up on Christmas morning with snow outside my window and freckles across my nose!

More than four centuries under western domination does that to you.

I have sixteen cousins. In a couple of years, there will just be five of us left in the Philippines, the rest will have gone abroad in search of “greener pastures.” It's not just an anomaly; it's a trend; the Filipino diaspora.

Today, about eight million Filipinos are scattered around the world.

There are those who disapprove of Filipinos who choose to leave. I used to. Maybe this is a natural reaction of someone who was left behind, smiling for family pictures that get emptier with each succeeding year. Desertion, I called it.

My country is a land that has perpetually fought for the freedom to be itself. Our heroes offered their lives in the struggle against the Spanish, the Japanese, the Americans. To pack up and deny that identity is tantamount to spitting on that sacrifice.

Or is it? I don't think so, not anymore.

True, there is no denying this phenomenon, aided by the fact that what was once the other side of the world is now a twelve-hour plane ride away. But this is a borderless world, where no individual can claim to be purely from where he is now.

My mother is of Chinese descent, my father is a quarter Spanish, and I call myself a pure Filipino -- a hybrid of sorts resulting from a combination of cultures.

Each square mile anywhere in the world is made up of people of different ethnicities, with national identities and individual personalities. Because of this, each square mile is already a microcosm of the world. In as much as this blessed spot that is England is the world, so is my neighborhood back home.

Seen this way, the Filipino Diaspora, or any sort of dispersal of populations, is not as ominous as so many claim. It must be understood.

I come from a Third World country, one that is still trying mightily to get back on its feet after many years of dictatorship. But we shall make it, given more time. Especially now, when we have thousands of eager young minds who graduate from college every year. They have skills. They need jobs. We cannot absorb them all.

A borderless world presents a bigger opportunity, yet one that is not so much abandonment but an extension of identity. Even as we take, we give back. We are the 40,000 skilled nurses who support the UK's National Health Service. We are the quarter-of-a-million seafarers manning most of the world's commercial ships. We are your software engineers in Ireland, your construction workers in the Middle East, your doctors and caregivers in North America, and, your musical artists in London's West End.

Nationalism isn't bound by time or place. People from other nations migrate to create new nations, yet still remain essentially who they are. British society is itself an example of a multi-cultural nation, a melting pot of races, religions, arts and cultures. We are, indeed, in a borderless world!

Leaving sometimes isn't a matter of choice. It's coming back that is. The Hobbits of the shire travelled all over Middle-Earth, but they chose to come home, richer in every sense of the word.
We call people like these balikbayans or the 'returnees' -- those who followed their dream, yet choose to return and share their mature talents and good fortune.

In a few years, I may take advantage of whatever opportunities come my way. But I will come home. A borderless world doesn't preclude the idea of a home. I'm a Filipino, and I'll always be one. It isn't about just geography; it isn't about boundaries. It's about giving back to the country that shaped me.

And that's going to be more important to me than seeing snow outside my windows on a bright Christmas morning.

Mabuhay. And thank you.


__________________
Tenk Yu Beri Mats
NI E. SAN JUAN, JR

Nang manalo si Patricia Evangelista sa English-Speaking Union kontest
Nagdiwang ang barkada ng mga elitistang patakbuhing sipsip sa padrino
Biro mo, pers prays sa pag-ayaw sa “blond and blue eyes”—di biro ‘yan

Tayong kasama sa 8 milyong diyaspora—dapat daw magselebreyt din
Bakit kung wala namang diperensiya kung saan ka nanggaling o tutungo
“Borderless world” na raw kaya dini o doon/abrod o “at home” pareho lang iyan
Tenk yu beri mats!

Kahit saan ka naroroon, sabi mo, nasa ‘Pinas ka pa rin nagpapalamig sa Jollibee
Sakay lang sa eruplano’t nasa Roma Los Angeles Tokyo Baghdad ka na
Sabagay di engineer o nars kundi d.h. “mail-order bride” o sinindikatong puta

Umalis ka man o hindi, pasok o labas, migrante’y lumubog-lumutang kung suwerte
Nasa Payatas ka man ang Lea Salonga’y puwedeng maging Miss Saigon
Puwedeng maging nars ang doktor o domestik ang titser salamat sa globalisasyon
Tenk yu beri mats!

Pero Inday, libre na bang lahat sa supermall? wala nang uri o paghahati-hati?
Halu-halo na ba ang mga puting burgesya sa UK Europa at Norte Amerika?
Paano ang mga “homeless” mga bilanggo mga beteranong Pinoy na nalimutan na?

Pagdating mo sa “melting pot” idilat mo lang ang singkit mong mata
Bida mo’y haluan kang “hybrid” Kastila’t Intsik-- tatak mestisang Pinay pa rin!
Lumingon sa pinanggalingan para maibukod sa iba pero walang dilihensiya doon
Tenk yu beri mats!

Kongratyulasyon at salamat sa mga puting nag-patronays sa pabonggang promo
Siguradong may “offer” ka na sapagkat kailangan ng burgesya ang ilusyong ito
Tutal sa bayan ng kurakot at trapo, napakamura’t bulgar na ang nasyonalismo
Uuwi ka pa ba e bakit pa kung wala namang diperensiya--nakalimutan mo na ba?
Kahit polluted na’t nagbabaha ‘white X’mas” pa rin sa bakuran kapag Pasko
Kahit maniwala sa sabi, walang bait sa sarili, di bale basta may pera’t premyo
Tenk yu beri mats!

Mabuhay ka, Patricia, balikbayan ka na rin pero hanggang dito na lamang ba tayo?
“Bagong bayani” ng imperyong bumitay kina Flor Contemplacion Maricris Sioson
Yumari ng preso sa Guantanamo, namalimos kay Bush, naglinis sa Abu Ghraib
Tenk yu beri mats!

ang dami na pala nilang lumipad na...

ang dami na pala nilang lumipad na...

tinignan-tignan ko ang mga profiles ng mga ka-friendster ko lately at may napansin akong trend. marami na sa kanila ang lumipad na upang mangibang-bayan. Kung hindi nasa Amerika, nasa Dubai ang mga ka-utawan. pangunahing dahilan marahil ang hanapbuhay dahil kumpara dito sa Pilipinas, mas malaki (di hamak) ang kita sa ibang bansa.

hindi naman masama, para sa akin, ang pangingibang-bansa lalo na kung ang layunin mo ay umunlad ang pamumuhay at makatulong sa pamilya. ako man, minsan ay natutuksong lumipad at magtrabaho sa ibang bansa para makapagpatayo ng sariling bahay at mag-invest para sa kinabukasan ng pamilya.

kaso, may problema sa ganoong pag-iisip.

karamihan na sa mga Pilipino ang gustong lumipad at subukan ang kanilang kapalaran sa abroad. sabi nga dun sa pelikulang "can this be love", darating ang panahon na ang matitirang tao na lang dito ay mga matatanda kasi lahat na lang gusto umalis ng Pilipinas. Hindi ba’t hindi na siguro kasi maganda (at hindi ba kaala-alarma na rin?) kung ang mga mamamayan mo ay ayaw sayo? na sa kabila ng pag-subsidyo mo sa kanilang pag-aaral ng highschool at kolehiyo ay plano pala nilang lumipad sa ibang lupalop ng mundo para maging nurse, teacher, engineer at kung anu-ano pa pagka-graduate nila?

e kung lumipad na lang kaya tayong lahat papuntang ibang bansa tapos ibenta na lang natin ang Pilipinas?

isa iyong malaking joke!!!

wala lang... nakakalungkot kasi lalo na kung malalaman mo na yung ibang masagana na sa ibang bansa ay kinalimutan na ang pagka-Piliipino nila at pinakamalala na ang dautin ang sarili nilang lahi. kamusta naman di ba? well, kahit anong gawin nila, kahit magpapalit pa sila ng kulay ng balat, buhok at mata (o kung magpapalit man sila ng dugo), Pilipino pa rin sila. so sinong dinadaot nila?

haaayzz... siguro kung ako si bonifacio o si ninoy at makikita ko ang sitwasyon ng bansa (isama mo na ang maduming pulitika), parang mapapa-isip ako e, "are the Filipinos really worth dying for?” hmmm...

pero siguro, hindi lang naman ako ang ganitong mag-isip. mayroon pa ring mga umaasa para sa pag-ahon ng bansa, ng mga karaniwang magsasaka, mangingisda, tindera, guro, estudyante... karaniwang Pilipino. kaya naman ang sagot ko sa tanong ko kanina:

yes, the Filipinos are still worth dying for.

After 10 years...

sa maniwala man kayo o hindi, totoo ito! ako'y nagbalik after 10 years....

kamusta naman di ba?

sa sobrang tagal ko ngang hindi nag-blog, may mga naglagay ng mga bagong komento (partikular sa entry kong "di biro"). take note, hindi ko kilala ang mga nagbigay ng komento... akalain mo
yon?!? nyahaha!

some updates tungkol sa 'kin:

• una, kakalipat ko lang ng work (na naman?!?). oo, tama ka! lumipat na naman ako - mula sa pagawaan ng biskwit sa caloocan, sa research agency naman. kaya nga sa halos dalawang taon kong pagtratrabaho, hindi pa ko naging regular sa kumpaniya sa kakalipat ko. ehehehe! pero pramis! gusto ko na talagang pumirme ng trabaho. wish ko lang ay ok na ko sa millward. super haggard lang ang pagsakay sa MRT, as in!
  
• pangalawa, si zyric ay nag-aaral nang tumayo at maglakad mag-isa. siguro isang buwan pa at matututo na rin siya. haaayzzz... parang kailan lang babyng-baby pa siya... malapit na pala bertdey niya (August 31). kailangan nang mag-ipon-ipon. wokokok!
• pangatlo, hindi ako makapag-blog sa office dahil (for some unknown reasons) chinese ang default language ng blogger.com don 'pag ino-open ko... for that, hindi ko alam kung kelan ako makakapag-update ulit :D

oh well, sana lang makasulat ako ulit. minsan kasi ala ako sa mood (o tinatamad for short).

ciao!

Meet Zyric

2006: taong 'di ko malilimutan

Sa halos 23 pamamalagi ko dito sa mundo, ang taong 2006 ang pinakamakulay sa lahat at hindi ko ito malilimutan. Narito ang tala ng mga pinakamahahalagang pangyayari sa aking buhay.

• Enero
  
• nabagabag dahil delayed ako
• Pebrero
  
• nakumpirma sa preganancy test na ako'y nagdadalang tao
• natapos ang kontrata ko sa Real Stories
• Marso
• ika-22 kaarawan ko
• natanggap ako sa kick.ads (isang nagsisimulang kumpanya)
  
• Abril
• kasal namin ni Benjie
  
• pagdalo ng pagtatapos sa UP Diliman
• natanggap si Benjie sa SM Warehouse
  
• Mayo
• nakarating ako sa Isabela noong mahal na araw
• Hunyo
• Ikalawang taong anibersaryo namin ni Benjie
• Hulyo
• Nakumpirmang lalaki ang aming anak sa pamamagitan ng ultrasound
• Agosto
• Ipinanganak ko si Zyric
• Setyembre
• Bumalik ako sa kick.ads
• Oktubre
• Ika-20 kaarawan ni Benjie
  
• Nobyembre
• Nalaman naming magsasara na ang kick.ads
• Disyembre
• Nagsara na ang kick.ads
• Unang pasko naming tatlo ni benjie at zyric
• Binyag ni Zyric
• Natanggap ako sa Rebisco

Inulan ako ng napakaraming pagsubok nitong nakaraang taong 2006 subalit marami rin naman akong natanggap ng biyaya. Ngunit sa kabuuan, napakalaking bahagi ng buhay ko ang nahubog sa taong yaon. Kaya naman, hinding-hindi ko ito malilimutan.

Maraming-maraming salamat sa lahat ng naging parte ng aking paglalakbay!

Paalam 2006!